*

-          Waarom kan jij me dat niet vertellen?

Het bleef even stil. Ik zag de blik in haar ogen, een mengeling van frustratie en woede, maar ook verdriet en angst. Ze schudde haar hoofd en stond op het punt om de kamer te verlaten.

-          Kan je me dan tenminste je naam vertellen?

-          Alyssa. Mijn naam is Alyssa.

-          Kan je me dan ook mijn naam even vertellen?

Ze verliet de kamer, maar liet de deur net voldoende open. Een dunne lichtstraal viel op mijn bed en ik bekeek mezelf eens. Mijn linkerarm zag eruit alsof hij bijna was afgescheurd, op mijn buik had ik een grote blauwe plek en mijn knieën zaten allebei in het verband. Een stemmetje in mijn hoofd zei dat ik moest weglopen, liever gisteren dan vandaag. Rechtop zitten was al vermoeiend genoeg, dus ik at het brood op en viel terug in slaap.

De blik in zijn ogen zou ik nooit vergeten. Er straalde pure liefde uit, gemengd met lust en de drang om me te beschermen. Ik weet dat hij alles voor mij zou doen, zolang ik maar gelukkig was. De zon scheen op zijn haar, zodat het leek alsof het eerder de rossige kant op ging. Ik kon niet stoppen met lachen. Een deel van mij besefte het nog steeds niet, dat hij echt van mij was. Ik was de enige, de echte, zijn liefje! Zijn blik gleed over mijn gezicht en stopte op mijn lippen. Zijn hoofd kwam dichterbij en hij kuste me, zo zacht, zo teder, dat het warme gevoel zich verspreidde over de rest van mijn lichaam. Zijn kussen werden steeds minder zacht, minder teder.


<

*

Opeens vulde de mooiste vrouwenstem die ik ooit gehoord had de kamer.

- Goed dat je wakker bent. Wil je wat eten?

Ik schudde mijn hoofd, nu er voldoende licht was om die kleine beweging op te merken.

- Iets drinken dan?

Ik haalde mijn schouders op en kon de teleurstelling op haar gezicht lezen. Ze mompelde iets in zichzelf, zei dat ze wat water zou halen en liet me terug alleen. Haar gezicht had ik niet goed gezien, maar ik was er vrij zeker van dat ik haar gezicht nog nooit had gezien. Dankzij het beetje licht konden mijn ogen de kamer opnemen, een kamer die me niet bekend voorkwam. Nu ik erover nadacht, besefte ik dat ik geen idee had hoe ik in die kamer was terechtgekomen. Net toen ik van plan was om ervan door te gaan, aangespoord door de plotselinge toename van adrenaline, kwam ze terug. Haar stem kalmeerde me meteen.

- Ik heb wat water voor je mee, en meteen ook een paar sneetjes brood. Je moet maar zien wat je ermee doet. Hoe voel je je?

Dankbaar nam ik het water aan, liet het brood voor wat het was en vroeg hoe ik hier terecht was gekomen.

- Weet je dat niet meer? Dan is het misschien beter dat ik iemand anders haal, iemand die je alles kan vertellen.

- Waarom kan jij me dat niet vertellen?

<

>

*

Een kloppende pijn in mijn hoofd zorgde ervoor dat ik wakker werd. Mijn ogen probeerden zich aan te passen aan de duisternis, maar het lukte hen niet. Ik probeerde recht te zitten, maar mijn hoofd draaide en dwong me om terug neer te liggen. Het bonken tussen mijn oren had opeens een kalmerend effect en ik zakte terug weg in een diepe slaap.

Nu zorgde lawaai van buitenaf ervoor dat ik wakker werd. Ik hoorde allerlei stemmen, stemmen die probeerden stil te zijn maar die te druk bezig waren om ook echt stil te zijn. De stemmen liepen voorbij en daarna werd het weer stil. Het kloppen in mijn hoofd was gelukkig al geminderd, maar de duisternis was nog steeds even zwart. Mijn ogen sloten zich opnieuw en ik viel terug in slaap.

De deur kraakte en er viel een zwakke lichtstraal binnen. In die lichtstraal vormden zich de contouren van een hoofd, een hoofd dat vroeg of ik al wakker was. Ik knikte, besefte dat niemand dat kon zien en probeerde toen “Ja.” te zeggen. Het enige geluid dat ik kon maken was raspend, alsof ik dagenlang niet had gedronken of gesproken. Het bleek voldoende te zijn. De lichtstraal werd breder en het hoofd kreeg een lichaam. Opeens vulde de mooiste vrouwenstem die ik ooit gehoord had de kamer.

>