*

Opeens vulde de mooiste vrouwenstem die ik ooit gehoord had de kamer.

- Goed dat je wakker bent. Wil je wat eten?

Ik schudde mijn hoofd, nu er voldoende licht was om die kleine beweging op te merken.

- Iets drinken dan?

Ik haalde mijn schouders op en kon de teleurstelling op haar gezicht lezen. Ze mompelde iets in zichzelf, zei dat ze wat water zou halen en liet me terug alleen. Haar gezicht had ik niet goed gezien, maar ik was er vrij zeker van dat ik haar gezicht nog nooit had gezien. Dankzij het beetje licht konden mijn ogen de kamer opnemen, een kamer die me niet bekend voorkwam. Nu ik erover nadacht, besefte ik dat ik geen idee had hoe ik in die kamer was terechtgekomen. Net toen ik van plan was om ervan door te gaan, aangespoord door de plotselinge toename van adrenaline, kwam ze terug. Haar stem kalmeerde me meteen.

- Ik heb wat water voor je mee, en meteen ook een paar sneetjes brood. Je moet maar zien wat je ermee doet. Hoe voel je je?

Dankbaar nam ik het water aan, liet het brood voor wat het was en vroeg hoe ik hier terecht was gekomen.

- Weet je dat niet meer? Dan is het misschien beter dat ik iemand anders haal, iemand die je alles kan vertellen.

- Waarom kan jij me dat niet vertellen?

<

>