Dancing the blues away

Blues is duidelijk weer hip aan het worden. Getuige daarvan zijn de splinternieuwe en overvolle bluesblar Missy Sippy op hun openingsavond gisteren (nog het hele weekend is er van alles te doen, trouwens, en de komende maanden natuurlijk ook). Zelfs zo hip dat het om kwart na negen al aanschuiven was om binnen te geraken, terwijl de deuren pas opengingen om negen. Binnen was het meteen twintig graden warmer, wat zorgde voor een zomerse sfeer -- samen met goeie muziek, natuurlijk.

Dezelfde muziek die ik, geheel toevallig, twee weken geleden ook al hoorde op Boogieville in de Vooruit. Gelokt door de belofte van lekker eten (all things fried) en homemade icetea was ik daar ook, om tot de ontdekking te komen dat bluesdansen, zoals folkdansen, een ding is. Belgiës bijna bekendste bluesmuzikant Tiny Legs Tim speelde er wat songs van z'n nieuwe plaat, misschien hier en daar ook een eerdere hit (ik zou het niet weten, eigenlijk) en na een kort dj-intermezzo kwam de Finse Ina Forsman wat deuntjes zingen. De bluesversie van Selena Gomez heeft een stem waardoor de zaal net niet werd weggeblazen, een zaal die trouwens net goed gevuld was: genoeg volk om te dansen zonder je bekeken te voelen, niet te veel volk zodat er geen plaats meer is om te dansen. Missy Sippy kan er nog iets van leren.

Kortom, ik denk dat ik m'n nieuwe stamcafé (stamclub) gevonden heb -- die barbites moet ik dringend eens gaan testen.

#boostyourpositivity

Februari stond dankzij Danone, Kelly, Lies en alle deelnemende blogsters in het teken van je positivity boosten -- mét eigen hashtag, het is immers 2015. Ik deed vooral mee op Instagram, waar elke week een nieuwe photo challenge de ronde deed, maar bij dezen ook mijn antwoord op de centrale thema's van elke week.

Brief aan je 16-jarige zelf
Meteen een moeilijke om mee te beginnen. Mijn 16-jarige zelf was deze tijd van het jaar goed op weg om de eerste keer head over heels op het eerste gezicht verliefd te worden -- in Parijs dan nog wel. Ook op andere vlakken heeft mijn 16-jarige zelf het behoorlijk goed voor elkaar, dus ik weet niet goed welke levenswijsheid mijn 24-jarige zelf daar nog aan kan toevoegen. Behalve dan misschien iets wat ik mezelf nog steeds voorhoud: trek je niets aan van wat anderen over jou denken. You're awesome.

Gezonde gerechten voor drukke momenten
Ik woon sinds kort alleen (weliswaar met drie huisgenoten), dus tegenwoordig moet ik zelf koken in plaats van aan tafel aan te schuiven. Een hele verandering en niet elke week lukt even goed, maar ik heb het gevoel dat ik over het algemeen toch goed bezig ben. Ik kan nog in al mijn kleren, laat ik het zo zeggen. En sinds ik alleen woon, is mijn (onze) diepvries mijn beste vriend. Als ik moet werken, ben ik doorgaans halfdood van de honger tegen dat ik thuis ben en heb ik natuurlijk geen zin meer om te koken. Dus als ik dan wel eens tijd heb om te koken, kook ik meteen voor een keer of drie en vries ik het overschot in.

Alles van saus voor bij pasta (passata, groenten en eventueel vlees samengooien en laten pruttelen terwijl je de nieuwste aflevering van 'Homeland' en/of 'House of Cards' kijkt, op een uurtje meer of minder komt het toch niet) of ovenschotels (zo heb ik onlangs bloemkool gegeten) is ideaal om in te vriezen. Smakelijk!

Wat zijn je shortcuts?
Onbestaande, behalve misschien nooit koken voor één keer (tenzij er bezoek is). Ik doe maar wat.

Hoe ontspan je?
Ik heb, geen student meer zijnde, eigenlijk niet zo veel last van stress -- behalve dan de grote vragen als 'Wat moet ik doen met de rest van mijn leven?' en 'Hoeveel geld gaan de belastingen opeisen?'. Ontstressen is dan ook niet echt nodig, maar een serietje doet het 'm altijd. Of eens gaan ontbijten. Ik ga graag gaan ontbijten. (Gust is trouwens een aan te raden nieuwkomer in Gent! Het is er gezellig om te zitten en ze hebben er American pancakes. Meer moet dat niet zijn.)

One day

New York is een stad die in haar eigen wereldje leeft, op haar eigen ritme en bijgevolg voorloopt op alle interessante trends. In New York was hij dan ook al lang bekend en stonden mensen in alle vroegte urenlang aan te schuiven om maar een glimp van hem op te vangen. Op blogs was zijn naam al een aantal keren gevallen en natuurlijk was mijn interesse meteen gewekt. Meteen stond New York als volgende op mijn to go-lijstje – en als ik daar dan toch ben, kan ik meteen even naar Philadelphia en Washington DC gaan. Toch?

Maar goed, terug naar het heden. Na de yoga ging ik even een latte halen om mezelf te belonen (en te verwennen – het was nu eenmaal Valentijnsdag) en daar zag ik hem. Ik herkende hem meteen, hoewel ik hem nog nooit gezien had. Hij leek op zijn bekende neef uit New York, maar zag er anders genoeg uit om mijn interesse te wekken – over zijn neef had ik immers al alles gelezen op het wereldwijde web. Terwijl ik bestelde, stond hij te wachten op zijn koffie, en ik glimlachte even, als blijk van herkenning. Tegelijk dacht ik dat hij zulke glimlachjes wel vaker zou krijgen, zijn neef was immers een bekende New Yorker.

Om een lang verhaal kort te maken: die blik was het begin van veel meer. Het begon met onze koffies samen op te drinken, ging verder met een belofte om later die dag af te spreken en dat deden we dan ook. We aten gezellig iets, vulden samen het kruiswoordraadsel in en keken erna nog wat tv (meteen de eerste keer dat ik de begingeneriek van ‘The Graham Norton Show’ zag). Tot slot was het tijd voor het dessert en helaas volgde daarna al het afscheid. Ik beloofde hem en zijn neef te komen opzoeken als ik ooit in New York verzeilde, en na een laatste kus was hij onherroepelijk verdwenen.

Me & my cronut.

(hartje) #6

Het is hier weer al even wat stiller, dus snel een berichtje dat ik nog altijd leef en geen echte aanrijding met de trein heb meegemaakt. Het is hier gewoon -- what else is new? -- razend druk: ik werk nog steeds deeltijds bij Humo, ben tussendoor op zoek naar meer (deeltijds) werk, verhuis volgende week (!) én ben bezig aan (momenteel) twee artikels, waarvan één groot dat hopelijk mogelijk binnenkort in Humo gepubliceerd wordt. Say what?! Maar daarover later meer als het effectief zo ver is. Hopelijk heb ik het nu niet gejinxt. Anyway, hier een paar leuke dingen die ik de afgelopen weken (maanden) verzamelde.

Om te beginnen de prachtigmooie clip van Ed Sheeran voor 'Thinking Out Loud'. Er is trouwens ook een behind-the-scenesfilmpje!

De boeiende blog van een 21-jarige blonde deerne die random mensen vraag om haar whatever te teachen. Onder andere iets met hamburgers.

Een hele voorraad aan bureaublad- & smartphoneachtergronden waar ik helemaal van geïnspireerd raakte (en er ook een paar heb uitgeprobeerd, om uiteindelijk hiermee te eindigen).

Prachtige foto's van Californië, die me alleen maar meer doen terugverlangen.

Quotes uit 'You've Got Mail' in een Tindergesprek? Het kan!

En tot slot een dansende cactus, om ook hier mijn cactusobsessie in te verwerken. (En om te vieren dat ik eindelijk een YouTube-filmpje breder kan zetten. Applaus!)

An evening with Bret Easton Ellis

Vorige week was ik een interview met Bret Easton Ellis aan het nalezen voor het werk -- toch handig, zo een week vroeger al op de hoogte zijn -- en dat was best interessant. Dus toen ik ontdekte dat de man een lezing gaf in de Vooruit, dacht ik: 'Let's do this.' Omdat vaderlief ook al eens graag naar een lezing gaat, vooral als er schrijvers bij betrokken zijn, nam ik hem ook gewoon mee. Gezelligheid troef!

(bron)

Het begon al goed toen Ellis, naast schrijver, scenarist en producer tijdelijk ook juryvoorzitter van het Film Fest in Gent, gevraagd werd naar de openingsfilm van het festival, 'The Loft'. Die film krijgt niet zulke denderende kritieken in het binnenland, en in Wallonië zelfs ronduit slechte recensies, en ook Ellis was niet te spreken over de film. 'What a disaster!' Net als (es) in Humo al meldde, vond-ie de dialogen 'stupid' en de plotwendingen niet bijster geloofwaardig. Ik wilde de Amerikaanse versie wel eens zien, omdat ik stiekem al niet meer weet hoe het eindigt, maar nu weet ik het zo toch niet.

Daarna ging het gesprek -- gehost door Roderik Six die er, in mijn bescheiden mening, in profiel een beetje uitziet als Ann De Bie -- verder richting het oeuvre van de man. Op 21-jarige leeftijd publiceerde Ellis zijn eerste boek, 'Less than Zero', dat meteen een bestseller werd. Een paar boeken later volgde 'American Psycho', een bloederig horrorverhaal dat eerst veracht werd en later verheven tot cultboek en verfilmd met Christian Bale in de hoofdrol, toen nog onbekend. Ellis schreef het boek omdat hij toen blijkbaar zelf nogal in de knoop zat en vooral iets had tegen yuppies -- een bevolkingsgroep die wordt afgeslacht in het boek. Helende ervaring om dat te schrijven, vond hij zelf.

Vervolgens ging het over Ellis' laatste filmproject, het in guerrillastijl opgenomen 'The Canyons', die helaas vooral bekendheid verwierf omdat Lindsay Lohan en pornoacteur James Deen erin meespelen en minder omdat de film met slechts $150.000 werd gemaakt. Ellis en regisseur Paul Schrader wilden aantonen dat films niet altijd met miljoenenbudgetten gemaakt moeten worden, en naar eigen zeggen vond hij het geweldig om met zoveel vrijheid te kunnen werken. Ik ben benieuwd.

Tot slot mocht het publiek vragen stellen, en daar zat onder andere bij of Ellis zichzelf, als juryvoorzitter van het filmfestival in Gent, zich nu ook 'empire' acht. Niet dus, terwijl Scorsese als juryvoorzitter van Cannes dan weer wel 'empire' is. Een interessante uitleg volgde, en die is uitgebreider en integraal online te lezen in dit artikel. Kortom, de volgende keer dat de man iets komt vertellen: gaat allen luisteren!

De procedure

20.38

Een collega en ik stappen na een lange werkdag in Vilvoorde de trein op naar Brussel.

20.45

De trein gooit alle remmen toe en stopt bruusk. We staan stil ergens in the middle of nowhere tussen Vilvoorde en Brussel.

20.50

Er wordt omgeroepen of de conducteur even naar het bestuurderscompartiment kan komen. Geen conducteur te zien. Even later of de conducteur de machinist even kan bellen, gevolgd door zijn gsm-nummer.

Geen info voor de reizigers. Dit is duidelijk hoe horrorfilms beginnen.

21.15

Er blijkt iets mis te zijn met een wissel en/of de treinbestuurder, waardoor we niet meer verder kunnen. Er wordt gezocht naar een oplossing.

De politie wordt opgeroepen -- vernemen we pas later. Een halfuur na de stilstand.

21.45

We staan een uur stil. Het grote licht is uit, de rest van het licht valt soms uit en blijkbaar zijn er nooddeuren in zo'n trein die zich weleens laten zien. Af en toe zien we mensen langs de trein lopen, en later ook agenten. 

De conducteur komt rond in de trein om te zien of alles goed is en om ons te informeren dat er hard gezocht wordt naar een oplossing. Hij stelt voor om ons te voet via de sporen naar Schaarbeek te doen wandelen, maar dat mag uiteindelijk niet van de politie. Begrijpelijk: er zijn nog een twintigtal andere sporen en treinen razen regelmatig voorbij.

22.45

Twee uur op de trein. Groot nieuws! Er is een reddingsactie op touw gezet, binnenkort komt er een andere trein aan waarop we mogen overstappen. Die brengt ons dan (hopelijk) naar Brussel.

22.55

We mogen overstappen. Via de rails blijkt dat nog niet zo evident te zijn, gelukkig dat we de 600m naar Schaarbeek niet zo moesten afleggen. En zonder perron op een trein kruipen was zonder hulp van de Securail-mannen niet gelukt. Ik heb hoop dat ik de trein van 23.56 haal en op een deftig uur in mijn bed kan kruipen -- het was een lange dag.

23.15

De trein rijdt een meter of vijftig, om dan weer tot stilstand te komen. Later blijkt dat Infrabel onze trein geen toestemming gaf om te vertrekken.

00.30

We komen eindelijk aan in Brussel Noord -- net te laat voor de laatste trein naar Gent. Op het perron worden we opgewacht door politie met waterflesjes, brandweer, Securail en een incompetente sous-chef van de NMBS. Hoewel de conducteur op de trein al was langs geweest om te vragen wat onze eindbestemmingen zijn, wordt dat op het perron nog een keer of vijf overgedaan. Voor de mensen richting Antwerpen staat een bus klaar. De rest wordt overgeleverd aan de NMBS -- weliswaar nadat een politieagente ons alle informatie geeft die zij hebben en de sous-chef dringend aanmaant een oplossing te vinden voor de rest, zes mensen die niet naar Antwerpen moeten. Twee andere politieagentes vertellen wat er gebeurd is: een bijna-aanrijding. Dat verklaart de behoorlijk volle trein die we op weg naar Brussel passeerden. 

01.22

We staan op een perron bij het kantoor van de sous-chef, die Nederlands noch Engels kan en eruitziet alsof hij elk moment een zenuwinzinking kan krijgen. Hij vraagt onze vervoersbewijzen en identiteitskaarten, om ze te kopiëren. Ondertussen komt de andere trein aan, en van ver zien en horen we veel rumoer. We hoorden al dat die passagiers moeilijker onder controle te houden waren, maar hebben geen idee wat wel of niet op die trein is voorgevallen -- hopelijk niets ernstigs.

Het huilen staat me ondertussen nader dan het hysterisch lachen.

01.45

Twee mensen van Securail komen het kantoor van de sous-chef binnen. Alle passagiers van de tweede trein -- behalve een buitenlandse studente die op weg was naar een concert in Antwerpen maar in Brussel woont -- zijn met bussen onderweg naar huis, richting Antwerpen.

02.06

Het papierwerk is gedaan, de procedure is gevolgd en we zitten eindelijk in een taxi op weg naar huis -- courtesy of NMBS.

02.46

Eindelijk in Gent. Het station ziet er behoorlijk doods uit, zo 's nachts. Nog een halfuurtje later ben ik thuis -- gelukkig stond mijn fiets paraat en moest ik niet nog verder met een bus -- 6,5 uur nadat ik de trein in Vilvoorde opstapte.

Kudo's voor onze conducteur, de Brusselse politie en Securail -- waarvan iemand me zei, toen we buiten op de taxi's wachtten: "Ik ben beschaamd dat ik voor de NMBS werk." 

Bad karma richting NMBS. Hun reactie op het hele incident: "We gaan de evacuatie van treinreizigers evalueren."

Time flies

De tijd vliegt als je je amuseert, was de vaste mantra van een leerkracht geschiedenis indertijd. Volgens mij maakte hij zichzelf dat gewoon wijs en negeerde hij het feit dat de halve klas lag te slapen tijdens zijn lessen. Al slapend vliegt de tijd ook wel, natuurlijk. Nee, volgens mij vloog de tijd gewoon omdat hij -- laten we wel wezen -- oud(er) was dan wij.

Het is nu eenmaal een vaststelling bij mezelf en bij vrienden dat de tijd gewoonweg sneller gaat met het ouder worden. Duurde de zomervakantie als kind nog een eeuwigheid waarin je duizend boeken las en je je steendood verveelde, dan is de zomervakantie nu voorbijgevlogen aan een snelheid waar zelfs het licht van staat te kijken. Ik bedoel maar: het is ondertussen al drie (3!) maanden geleden dat we ontdekten hoe ongelooflijk mooi Balboa Park in San Diego is. Drie hele maanden! Ik kan het in elk geval niet vatten.

(En ondertussen heb ik (bijna) allesoverheersende heimwee naar Californië telkens ik per ongeluk de foto's bekijk of online een artikel of zo tegenkom. Zoals dit, bijvoorbeeld. Check die cactussen!)

De tijd gaat zodanig snel dat ik enkel van op een afstandje kan staan kijken en mijn leven zie passeren, zonder er eigenlijk zelf deel van uit te maken. Ik heb voortdurend het gevoel dat ik van alles moet doen, wat de chaos in mijn hoofd alleen maar doet toenemen. Met chaos in je hoofd ben je natuurlijk niet zo productief, dus moet er iets gebeuren. Ofwel gooi ik mijn leven om en emigreer ik naar Californië en zie ik dan wel, ofwel pak ik het hier aan.

Zaterdag ga ik dus maar eens yoga proberen. Je weet maar nooit of het rust kan brengen in mijn hoofd.

Yosemite, Lake Tahoe & Sacramento

Van Sequoia National Park ging het dus naar Fresno, alwaar we twee nachten bleven zodoende één volledige dag in Yosemite te kunnen spenderen -- toch het meest bekende natuurpark in Californië. Het plan was om daar te hiken, wat je overal kan doen als je er maar tijd voor hebt. Helaas besloot het net te onweren met zo'n stevige wind, waardoor we dachten dat het misschien niet de beste dag was om tussen bomen te wandelen in het midden van de natuur.

Gelukkig was het park wel heel mooi, voor de rest.

Van daaruit ging het naar Lake Tahoe, waarvan we eigenlijk wel hoge verwachtingen hadden die helaas niet ingelost werden. South Lake Tahoe (het dorpje waar we zaten) (ja, zo groot is het meer) (het ligt zelfs deels in Californië en deels in Arizona) is basically een Zwitsers bergdorpje, compleet met zulke huisjes en massa's souvenirshops. Bovendien waren we er nogal laat in de namiddag en ligt dat meer in de bergen, waardoor het te koud was om te gaan zwemmen. Maar wel heel mooi, ook!
Protip: Alles is mooi in Californië. Het lukt écht niet om daar een lelijke foto te trekken -- van de natuur, althans.
(En nee, het meer zelf staat inderdaad niet op deze foto. Het was namelijk te gigantisch om er met mijn fototoestel een mooie foto van te nemen. En ja, ik besef dat ik mezelf tegenspreek. Deal with it.)

Fry all the foods! Hier met gigantische onion rings.

Tot slot gingen we naar Sacramento, hoofdstad van Californië, waar we 's avonds de state fair zouden bezoeken. Dat is een groot uitgevallen kermis met pretparkattracties, corndogs, duizend kraampjes (die hier en daar deden denken aan Country Side in Gent) en vee.

Sacramento op zich is eigenlijk ook wel een heel mooie stad, met mooie random gebouwen, een museum waar er dan toevallig een quilttentoonstelling was (die we niet gedaan hebben wegens geen tijd), een old town met schattige winkeltjes en het governor's mansion.
Protip: in het capitol kan je gratis rondleidingen volgen die écht nog interessant zijn -- en op het einde van de figuurlijke rit krijg je zelfs een visitekaartje van de gouverneur. Over awesome gesproken.