Time flies

De tijd vliegt als je je amuseert, was de vaste mantra van een leerkracht geschiedenis indertijd. Volgens mij maakte hij zichzelf dat gewoon wijs en negeerde hij het feit dat de halve klas lag te slapen tijdens zijn lessen. Al slapend vliegt de tijd ook wel, natuurlijk. Nee, volgens mij vloog de tijd gewoon omdat hij -- laten we wel wezen -- oud(er) was dan wij.

Het is nu eenmaal een vaststelling bij mezelf en bij vrienden dat de tijd gewoonweg sneller gaat met het ouder worden. Duurde de zomervakantie als kind nog een eeuwigheid waarin je duizend boeken las en je je steendood verveelde, dan is de zomervakantie nu voorbijgevlogen aan een snelheid waar zelfs het licht van staat te kijken. Ik bedoel maar: het is ondertussen al drie (3!) maanden geleden dat we ontdekten hoe ongelooflijk mooi Balboa Park in San Diego is. Drie hele maanden! Ik kan het in elk geval niet vatten.

(En ondertussen heb ik (bijna) allesoverheersende heimwee naar Californië telkens ik per ongeluk de foto's bekijk of online een artikel of zo tegenkom. Zoals dit, bijvoorbeeld. Check die cactussen!)

De tijd gaat zodanig snel dat ik enkel van op een afstandje kan staan kijken en mijn leven zie passeren, zonder er eigenlijk zelf deel van uit te maken. Ik heb voortdurend het gevoel dat ik van alles moet doen, wat de chaos in mijn hoofd alleen maar doet toenemen. Met chaos in je hoofd ben je natuurlijk niet zo productief, dus moet er iets gebeuren. Ofwel gooi ik mijn leven om en emigreer ik naar Californië en zie ik dan wel, ofwel pak ik het hier aan.

Zaterdag ga ik dus maar eens yoga proberen. Je weet maar nooit of het rust kan brengen in mijn hoofd.