One day

New York is een stad die in haar eigen wereldje leeft, op haar eigen ritme en bijgevolg voorloopt op alle interessante trends. In New York was hij dan ook al lang bekend en stonden mensen in alle vroegte urenlang aan te schuiven om maar een glimp van hem op te vangen. Op blogs was zijn naam al een aantal keren gevallen en natuurlijk was mijn interesse meteen gewekt. Meteen stond New York als volgende op mijn to go-lijstje – en als ik daar dan toch ben, kan ik meteen even naar Philadelphia en Washington DC gaan. Toch?

Maar goed, terug naar het heden. Na de yoga ging ik even een latte halen om mezelf te belonen (en te verwennen – het was nu eenmaal Valentijnsdag) en daar zag ik hem. Ik herkende hem meteen, hoewel ik hem nog nooit gezien had. Hij leek op zijn bekende neef uit New York, maar zag er anders genoeg uit om mijn interesse te wekken – over zijn neef had ik immers al alles gelezen op het wereldwijde web. Terwijl ik bestelde, stond hij te wachten op zijn koffie, en ik glimlachte even, als blijk van herkenning. Tegelijk dacht ik dat hij zulke glimlachjes wel vaker zou krijgen, zijn neef was immers een bekende New Yorker.

Om een lang verhaal kort te maken: die blik was het begin van veel meer. Het begon met onze koffies samen op te drinken, ging verder met een belofte om later die dag af te spreken en dat deden we dan ook. We aten gezellig iets, vulden samen het kruiswoordraadsel in en keken erna nog wat tv (meteen de eerste keer dat ik de begingeneriek van ‘The Graham Norton Show’ zag). Tot slot was het tijd voor het dessert en helaas volgde daarna al het afscheid. Ik beloofde hem en zijn neef te komen opzoeken als ik ooit in New York verzeilde, en na een laatste kus was hij onherroepelijk verdwenen.

Me & my cronut.