The book of lost things

Dit boek had ik mee naar Marrakech, waar iemand het eerst begon te lezen omdat zij geen boeken mee had. (Again: wie neemt er nu geen boeken mee op reis, zeker op een reis met filologen?!) Een paar maanden later had ik het dan terug, met enkel positieve commentaren. Dus ja, dan heb ik het ook maar gelezen. Ik kan alvast zeggen dat het een soort van combinatie tussen Once upon a time en Game of Thrones is, dus ik denk dat het bij veel mensen wel in de smaak zal vallen. Zo ook bij mij, al vond ik het met momenten wel eng en niet zo aangenaam om te lezen. Maar ja, je moet er nu eenmaal door. Verder valt het best aan te raden, omdat het zo geschreven is dat je je bij David in het woud waant. 

Toevallig of niet speelt dit zich af tijdens WOII (nadat The lost art of keeping secrets erna speelde). David zijn moeder sterft, maar gelukkig vindt zijn vader Rose en krijgen ze samen nog een zoontje. Helaas vindt David zijn stiefmoeder en halfbroer maar niets en wil hij hen dan ook kwijt. Wanneer hij op een dag buiten de stem van zijn moeder hoort, besluit hij die te volgen en komt hij zo terecht in een woud vol vreemde en gevaarlijke wezens. Gelukkig voor hem zijn er ook mensen die hem willen helpen. 

Little evils, big evils, all were butter to the Crooked Man's bread.

Het boek leest heel vlot en je wil wel weten wat er verder gebeurt. Het is dus zeker een aanrader, nu het (bijna) toch vakantie is en het zo warm is dat je niets kan doen behalve buiten liggen lezen. Of is dat wishful thinking? Leuk om te weten is dat er achteraan een volledig addendum zit, waarin alle wezens die David tegenkomt en alle verhalen die hij hoort nog meer worden uitgelegd en geduid. Voor mocht je even in de war zijn met alle mythes en sprookjes.

Groene John

Dit is geen stuk over milieurechtelijke toestanden of die van Astrid, maar wel een stuk over John Green, in mijn ogen één van de (zo niet dé) beste jeugdboekenauteur - en niet alleen in mijn ogen. Als ik later Engels geef, staat hij sowieso op de leeslijst. Hell, zelfs als ik later geen Engels geef, staat hij op de leeslijst. 

You don't remember what happened. What you remember, becomes what happened.

Het begon allemaal toen ik van mama 19 keer Katherine (An abundance of Katherines) kreeg en het meteen drie keer las (niet letterlijk meteen na elkaar, natuurlijk). Dat verhaal is eigenlijk zodanig absurd (wie heeft er nu 19 liefjes die allemaal een variant van dezelfde naam hebben?!), dat het juist heerlijk wordt. Twee vrienden gaan op road trip om Colin van zijn liefdesverdriet af te helpen, wanneer een Katherine hem nog maar eens gedumpt heeft. Uiteindelijk belanden ze ergens in the middle of nowhere waar natuurlijk vanalles gebeurt. Er komt zelfs een wiskundig schema aan te pas! 

I'm not saying that everything is survivable. Just that everything except the last thing is.

Toen was ik zodanig verliefd op de schrijfstijl van John Green dat ik Will Grayson, Will Grayson, Op zoek naar Alaska (Looking for Alaska) en Paper Towns las. Ik denk toch dat ik die allemaal gelezen heb, maar nu ga ik ze in elk geval opnieuw lezen (in het Engels). Toen vond ik ze niet zo geweldig als 19 keer Katherine, maar dat komt misschien omdat ik ze in het Nederlands heb gelezen. 

As he read, I fell in love the way you fall asleep: slowly, and then all at once.

Want eergisteren begon ik aan het eerste boek van mijn summer reading list, toevallig de laatste van John Green. The fault in our stars is één van de (zo niet hét) beste boek dat ik ooit las. Of toch op z'n minst een gedeelde eerste plaats met Dit is alles. Wauw. It made me laugh. De manier waarom de personages of de verteller sommige dingen verwoordt of zinnen opbouwt: geniaal. It made me cry. Ik huil nooit bij boeken of films (tenzij een krop in de keel bij PS I love you (de film, want hier vind ik de film beter dan het boek - hoewel Gerard Butler en Jeffrey Dean Morgan daar misschien voor iets tussen zitten) of extreem dramatische scènes in Grey's Anatomy), maar hier: tranen met tuiten. Ik moest zelfs lachen en wenen tegelijk, wat niet zo evident is als het lijkt. Het is prachtig. 

That didn't happen, of course. Things never happened the way I imagined them.

Ik kan hem dus alleen maar aanraden aan iedereen. En anders verplicht ik u wel om hem te lezen. 

Extremely loud & incredibly close

Op m'n summer reading list stond onder andere "Jonathan Safran Foer", nadat ik er een gigantisch positief artikel over had gelezen en zijn boeken me wel aanspraken. Nu ik effectief een boek van hem heb gelezen, Extremely loud & incredibly close dus, wist ik dat ik juist was. Het is een van de beste boeken die ik ooit al heb gelezen en een boek dat bovendien eens niet over vampieren gaat. Hoewel het wel een leuke turn of events zou geweest zijn.

The host

Al twee jaar stond het boek me aan te staren, elke avond en ochtend opnieuw. Vandaar dat het op mijn summer reading list terechtgekomen is - en we negeren even het feit dat het ondertussen al herfst is. En het bleek een boek te zijn waarvan je je achteraf voor het hoofd slaat dat je het niet eerder las. Goed, dus.

Zomerhuis met zwembad

Eindelijk* las ik nog eens een boek van mijn summer reading list, in de zon, zoals wel past bij deze titel. Het werd er nog eentje van Herman Koch, de rest van mijn lijst hadden ze niet in de bib. Typisch, besluit je dan om meer boeken uit de bib te halen, word je gedwongen ze te kopen omdat ze voortdurend zijn uitgeleend. Zeker samenspel met de Fnac...

Het diner

Nee, deze post gaat niet weer over eten. In het boek Het diner wordt er zelfs verrassend weinig gegeten, ondanks het feit dat de personages op restaurant zitten, maar dat kan natuurlijk ook aan de kleine porties liggen die zo alomtegenwoordig zijn in zogenaamd chique restaurants die veel geld waard zijn. Maar dat is voer voor een andere post.

Fallen

Een vriendin wou, en ik dan natuurlijk ook maar, Fallen van Lauren Kate al een tijdje lezen, ongeveer sinds de eerste keer dat ze de boeken had zien staan. In het begin zeiden de boeken mij niet zoveel, via de achterflap, maar ik kwam ze dan overal tegen en bedacht dat ik ze misschien toch maar eens moest lezen. Zo geschiedde.

On the road

Dat heb je met boeken waarvan recent een film is uitgekomen: je wilt het boek lezen. En liefst zo snel mogelijk, zodat je weer helemaal mee bent met de hype en de film kan zien voor iedereen hem weer vergeten is. Ik had het onlangs met On the road, de film naar het boek van Jack Kerouac. Vol goeie moed begon ik er een tweetal weken geleden in, en nog steeds ben ik niet verder geraakt dan 85 bladzijden. Beschamend, ik weet het, maar in mijn verdediging: het leest écht niet vlot. De reden daarvan is dat Kerouac niet echt een verhaal geschreven heeft, maar een neerslag van zijn reis. Gewoon, letterlijk, hoe hij het zich herinnert. In de film zie je dat overigens goed, hoe hij bladen papier aan elkaar plakte zodat hij aan een stuk door kon blijven typen - in die tijd nog op een typemachine. Ik heb het dus in elk geval geprobeerd!

Fifty Shades of Grey

Eerst en vooral een waarschuwing: lees dit boek niet als je geen lief, friend with benefits of dergelijke in de buurt hebt. Maar dat even terzijde. 

The Hunger Games

Onder het mom van "ik moet toch weten wat mijn toekomstige leerlingen bezighoudt" besloot ik dat het deze zomer dringend tijd was om (eindelijk) The Hunger Games te lezen. Ik heb de drie delen er op vier dagen en een avond doorgejaagd. Zoals Stephenie Meyer zegt op de cover: vrijwel onmogelijk om de boeken weg te leggen. Ik begon ze stiekem te lezen met een vooroordeel, want science-fiction en ik gaan doorgaans niet goed samen. Net zomin als oorlog en ik. Maar op de een of andere manier vond ik dat bij deze boeken helemaal niet erg.