On the road

Dat heb je met boeken waarvan recent een film is uitgekomen: je wilt het boek lezen. En liefst zo snel mogelijk, zodat je weer helemaal mee bent met de hype en de film kan zien voor iedereen hem weer vergeten is. Ik had het onlangs met On the road, de film naar het boek van Jack Kerouac. Vol goeie moed begon ik er een tweetal weken geleden in, en nog steeds ben ik niet verder geraakt dan 85 bladzijden. Beschamend, ik weet het, maar in mijn verdediging: het leest écht niet vlot. De reden daarvan is dat Kerouac niet echt een verhaal geschreven heeft, maar een neerslag van zijn reis. Gewoon, letterlijk, hoe hij het zich herinnert. In de film zie je dat overigens goed, hoe hij bladen papier aan elkaar plakte zodat hij aan een stuk door kon blijven typen - in die tijd nog op een typemachine. Ik heb het dus in elk geval geprobeerd!

Zuslief wou de film ook zien, dus besloten we om dinsdag te zien hoe Gent erbij lag na de Feesten (nog niet echt opgeruimd) en gingen we naar On the road. Ons algemene oordeel was dat het echt wel een mooie film is. Niet alleen door de landschappen, waardoor ik nu nog meer naar Amerika (nu ja, de VS) wil, maar ook het verhaal zelf. 

Het verhaal zelf moet je niet zo ver zoeken: Sal Paradise trekt - grotendeels met Dean Moriarty - door de verschillende staten, van New York over Denver naar San Francisco en terug, het lijkt allemaal op hun weg te liggen. Tussen Sal en Dean ontstaat ook een speciale vriendschap - tussen alle mensen on the road, overigens. Natuurlijk zijn er ook de nodige meisjes in het spel, zoals Marylou (leuke naam!) en Camille. En hoe het eindigt - als het eindigt - moet u zelf maar gaan zien. 

Als je trouwens niet voor de film wil kijken, dan moet je echt kijken voor het visuele materiaal. Niet alleen de landschappen, dus, maar zeker ook Dean Moriarty (Garrett Hedlund). Boy, wat een knapperd! 

**Update: wie een meer intellectuele en doordachte doch fantastische recensie wil van On the road, die is hier te vinden. Eveneens van mijn hand.