Onderweg (1)
Donderdagochtend vertrokken we tegen een uur of elf, om mama haar ultieme verjaardagscadeau te geven: tien dagen zonder ons. We gingen op reis! Nog geen kilometer verder viel papa al stil en even later viel hem in dat hij een gigantische omweg zou moeten maken wegens werken aan de oprit van de autosnelweg. Hip hoi. Een halfuurtje later waren we dan eindelijk uit ons geliefde Gent – beter laat dan nooit. Donderdagavond sliepen we in de buurt van Dijon, alwaar we ’s avonds iets aten.
Vrijdagochtend vertrokken we onmenselijk vroeg (ik was al aan het rijden voor 10 uur), wat ervoor zorgde dat we ’s middags in Lyon konden stoppen. Heel lang geleden was ik daar al eens geweest, maar het enige wat ik ervan had onthouden was de mooie ingang van de dierentuin (vraag me niet waarom). Mijn geheugen bleek niet fout te zijn: Lyon was een mooie stad en zeker eentje om langer dan een paar uur te bezoeken. Later kwamen we aan in onze B&B (of op z’n Frans: chambres d’hôtes) voor die nacht, La maison aux bamboes. Het bleek een miniparadijsje te zijn, een grote aanrader dus!
Zaterdagochtend maakten we ons op het gemakje klaar voor de laatste etappe in onze driedaagse heenreis. Om wat tijd te verdoen (we waren namelijk veel te vroeg) stopten we ’s middags in Crest, wat best een gezellig dorpje is. Terwijl papa en broerlief de omgeving stapsgewijs verkenden, installeerden zuslief & ik ons – geheel op z’n Frans – op een terrasje om wat naar de goede straatmuzikanten te luisteren. Die avond was het de laatste dag van een jazzfestival in Crest, waar zuslief & ik die avond dan ook op verkenning gingen. Tickets waren iets te duur, dus zochten we straatmuzikanten en beklommen ook wij eens de toren van Crest. Toch een geslaagde eerste echte avond!
Ter plaatse
Nadat we zaterdag waren aangekomen en meteen terug vertrokken naar de winkel (want eten in huis hebben is altijd handig) en opnieuw thuiskwamen, zonk ik even weg in een kleine depressie die zondag door het slechte weer (helaas, ook in Frankrijk kennen ze regen) versterkt werd. Gelukkig beloofde de krant vanaf maandag betering en voor eenmaal kreeg de krant gelijk.
Maandag, in de zon en het begin van een broeierige hitte, besloten we om de Drôme af te kajakken*, zo'n negen kilometer. Gelukkig was ik mee, aangezien de rest meteen voor de dertien kilometer koos (maar dat toen onhaalbaar bleek), om het gezonde verstand te spelen. Negen kilometer werd het en ik zeg je, kajakken terwijl je naar het toilet moet is géén goede combinatie. Zeker niet als je medekajakker ook naar de wc moet. We haalden de eindmeet maar nipt, maar het was toch een leuke ervaring. Zo'n leuke ervaring dat de rest de dertien kilometer ook heeft afgekajakt - zonder mij, ik lag in de zon te bakken en te braden.
Dinsdag was het tijd voor een beetje cultuur en reden we naar Valence, een stadje in de buurt. Het stadje was een grote teleurstelling, maar misschien komt dat omdat mama niet mee was (en toegegeven, zij altijd de leukste winkeltjes vindt). Gelukkig vond zuslief er haar droomtas (en ik bijna) en hadden we toch een productieve dag.
Woensdag en donderdag lag ik, zoals eerder vermeld, te bakken en te braden in de zon. Ik probeerde er een boek te lezen, gaf het halverwege op en joeg er de laatste vijf dagen nog drie boeken door (To the moon and back van Jill Mansell, de chicklitqueen, Matched van Ally Condie, een scifiliefdesverhaal en Evermore van Alyson Noel, een prachtigmooi fantastyliefdesverhaal en helaas voor m'n portefeuille de eerste in een reeks van voorlopig vier. Alledrie aanraders!).
Vrijdag was het dan tijd om te pakken (en nog snel de laatste zonnestralen mee te pikken) en onze laatste avond in Die sloten we af met een fameuze vendredi de Die, alwaar er muziek speelde (jazz en iets folkachtigachtig), een marktje was en we onze eerste modeshow meepikten. Zaterdagochtend dan de gewoonlijke stress, waarbij we het stof onder de bedden driemaal checkten om te zien of er niets kostbaars in verstopt zit. Dat bleek - helaas - niet het geval.
*Eerlijk is eerlijk, het konden ook kano's geweest zijn. Ik heb er geen idee van, maar het waren in elk geval bootjes. Met peddels.
Onderweg (2)
Zaterdagmiddag aten we nog in ons *kuch*krot*kuch*, omdat we anders a) veel te vroeg op onze volgende bestemming zouden zijn en b) in de file terecht konden komen. Zaterdagavond kwamen we dan in een Franse B&B terecht alwaar ik (20) en papa (bijna 60) als mama & papa werden aanzien van zus- (15) en broerlief (13). Hmmm...
Zaterdagochtend vertrokken we op een onmenselijk vroeg uur (half 10) voor de laatste etappe in deze tiendaagse. We gingen naar huis! Huis, waar ik Anoniem eindelijk deftig kon uithoren over haar lief. Huis, waar ik andere vriendinnen eindelijk terug zou zien. Huis, waar ik het lief eindelijk terug zou zien (hoewel dat helaas nog moet wachten tot morgen). Yes!
