Afscheid van een kot

Yup, mijn jaartje op kot zit er op. Jammer genoeg. Om mezelf mijn kot niet té hard te doen missen, zijn hier een aantal kotspecifieke zaken die ik toch niet zal missen.

• de zestien kotgenoten die graag al eens laat (of vroeg) thuiskomen (of weggaan)
• het rottige internet bij momenten (hoewel dat - toegegeven - thuis niet zoveel beter is)
• de muizen
• het gebrek aan deftig keukenmateriaal (zoals een microgolf) (of een waterkoker - wat we sinds kort thuis hebben. Feest!)
• moeten bedenken wat ik 's avonds (en de rest van de week) ga eten
• het gebrek aan een krant voor tijdens het ontbijt (maar thuis kan ik natuurlijk geen series kijken tijdens het ontbijt... Of de lunch. Of het avondeten.)
• de geurtjes
• de minidouche

Ja, het zijn allemaal redenen die natuurlijk niets voorstellen in vergelijking met de vrijheid die je hebt op je kot. Ik bedoel: series kijken tijdens je ontbijt, de hele dag in je pyjama kunnen zitten zonder commentaar (tenzij je zo de straat opgaat), cornflakes eten als je geen zin hebt om te koken, thuiskomen en weggaan wanneer je wil, drie minuten onderweg zijn naar het auditorium... Zalig. 

In mijn hoofd staat het ondertussen wel gepland om over een jaar of twee alleen te gaan wonen en ik moet zeggen, ik kijk er al naar uit. Maar eerst mijn thesis schrijven en naar Amerika gaan, natuurlijk.

Groene vingers

Nu de lente definitief in de lucht hangt, miste ik de overdaad aan groen van thuis op mijn kot. Gelukkig is het in Gent elke zondag bloemenmarkt (om maar te zwijgen over de boekenmarkt) en ging papa afgelopen zondag toevallig toch. Dus ging ik maar mee en koos ik wat groen uit, om mijn balkonnetje op te vrolijken. 

Vanaf nu kan ik niet alleen genieten van mijn hoogstpersoonlijke cactus (palmbomen hadden ze helaas niet), maar ook van een zoete puntpaprika (1), een stokroos - voorlopig zonder bloemen (2) en een tomatenplantje (3). Het is nu afwachten of er voor september (want dan moet ik afscheid nemen van mijn kot) effectief iets gaat groeien of het groen blijft. Spannend...

C'est Filolo!

Gisterenavond besloot ik sportief te gaan doen en helemaal naar de GUSB te wandelen (wat écht nog een eind is vanaf de Blandijn), want Filologica had het tot in de finale van het Interfacultair Tornooi basket geschopt. Hoera! (Dat was overigens vijf jaar geleden, maar dan met voetbal.)

Helemaal in bordeaux-wit (nu ja, een bordeaux vestje en sjaal) en met oorlogsstrepen op ons gezicht kwamen we aan, zagen we maar overwonnen we helaas (net) niet. De finale was tegen het HILOK, de kring van de studenten LO en kine, dus dat viel wel te verwachten. De eerste helft wonnen we overigens wel, met de volle twee punten voorsprong. De tweede helft met 50-36 helaas niet.

Zo ben ik dus de tweede keer ooit naar een basketwedstrijd gaan kijken en ben ik niet geraakt door een bal (het was een paar keer close). Hoera! Het zal nu nog wel vijf jaar duren eer Filologica nog eens in de finale staat, maar kijk, ik heb het dus meegemaakt. 

Project Pinguïn

Gisterenavond was er het verrassingsfeestje voor de rector van de UGent, Paul Van Cauwenberghe. Hij stopt er namelijk na acht jaar mee en alles is natuurlijk een reden voor een feestje. Naar eigen zeggen wist hij er echt niets van, was hij zelfs belogen door zijn vrouw en moeder. Maak dat mee. Maar het was dus keihard party time. Qua organisatorische problemen is het gebleven bij het opstellen van de erehaag die naar de ingang van de place to be zou leiden - niet zo makkelijk, zelfs al waren de studenten nog nuchter.

Wat overigens best wel grappig (of zielig, 't is maar hoe je 't bekijkt) was, is dat wij van Schamper er als enige zonder lintje stonden en als enige niet konden meezingen met de paar (cantus)liedjes die werden gezongen. Ach, heb ik dat ook eens meegemaakt.

Hoe onnuchter het later op de avond nog is geworden, ik zou het niet weten. Uit vrees voor mijn leven ben ik vertrokken nadat ik vaststelde dat de band toch niet dat was - na Muse, Mumford & Sons, Jake Bugg en de gemiddelde Boombalgroep moet het niveau toch al hoog liggen om mij te kunnen bekoren. Mopje. Wel was er taart (net genoeg voor alle aanwezigen), een gemoedelijke rector die naar eigen zeggen best geëmotioneerd was en vooral veel drank. Zo leerde ik de dance moves van een mede-redacteur kennen, die vooral/zelfs na vier glaasjes cava en een shotje verrassend meevielen. Dat mag ook eens gezegd worden.

Een grondiger verslag van de avond kan u dra op uw favoriete nieuwssite lezen en verder volgen hier nog een aantal pinguïns. Want ja, het verrassingsfeestje had wel degelijk 'project pinguïn' als geheime code. Vraag me niet waarom.

Time flies

Holy cow... Het is al bijna half april. Ik kan het echt niet geloven en dat heeft niet alleen met het uitblijvende lenteweer te maken. Ik heb het gevoel dat de dagen, weken en maanden gewoon voorbijgaan en ik erachter loop in de hoop ze in te halen. Mijn agenda is bij momenten ook overvol, want natuurlijk valt alles altijd in dezelfde week - of erger, op dezelfde dag. Verdeel en heers, mensen!

Dat het bijna half april is, wil ook zeggen dat ik al meer dan een halfjaar op kot zit ... en er dus over minder dan een halfjaar terug uit moet. Needless to say dat ik het ongelooflijk ga missen, mijn eigen stek en de absolute vrijheid die het met zich meebrengt. Zo midden in de stad zitten (ongeveer dan toch) is overigens echt wel leuk, zelfs al woon ik slechts twintig minuten (met de fiets) verder. Ik kijk al uit naar mijn eerste appartementje of huisje! 

In ander nieuws heb ik na lang nadenken en veel wikken & wegen besloten om me toch niet kandidaat te stellen voor scriptor. Niet dat ik geen Dilemma's meer wil maken of me niet wil inzetten voor het algemene welzijn van taal- & letterkundestudenten, maar omdat het dit jaar had gemoeten. Dit was (is) mijn jaar om de student uit te hangen, nu ik op kot zit en het studentenleven eindelijk ontdek. Als ik volgend jaar halftijds werk (ervan uitgaande dat ik ook effectief werk zal vinden) (want iets moet mijn reis naar Amerika betalen), is het misschien niet het beste idee om dat te combineren met het presidium. Maar ik blijf natuurlijk schrijven voor Dilemma (en Schamper)! 

Over twee weken ga ik trouwens een weekendje weg, met mamalief, naar Nantes. Tips? En om af te sluiten nog een mooi liedje.

Low Impact Style

[De vierde en helaas voorlaatste Dilemma stond volledig in het teken van ecologie. Daarom was het logisch dat mijn rubriek dat volgde!]

Qua milieuvriendelijkheid kan je zo ver gaan als je zelf wil, en soms is dat wel heel erg ver. Dat heeft Steven Vromman, beter bekend als Low Impact Man (LIM) ook bewezen. Omdat mijn leven op kot de ideale manier was om eens te kijken hoe haalbaar die LIM-manier nu eigenlijk is, leefde ik een week low impact. Of dat probeerde ik toch… 

Mijn week

Maandag was er naar goeie gewoonte Schampervergadering, waar ik mijn gezicht nog eens liet zien. Ik heb de vergadering wel niet mee voortgezet op café, wat me na het vermoeiende weekendje Amsterdam een slimme zet leek. Dinsdag was er de infovergadering voor het nieuwe presidium (twijfeltwijfel), gevolgd door een Boombal. Met de rest van m'n week in het vooruitzicht besloot ik dat laatste maar aan mij te laten voorbijgaan en een avondje te bachelorpaperen. Want ja, paasvakantie is papertijd. Hoera! 

Ahum.

Woensdag was er dan het hoogtepunt van het redactionele jaar bij Schamper met de enige echte Schamperfuif, waar ik als trouw redactielid ook maar heen ging. Af en toe een fuif kan geen kwaad. En ik moet zeggen, het is gek om die mensen buiten hun gewone omgeving te zien. Wat ik allemaal niet bijgeleerd heb! Bijvoorbeeld dat er effectief mensen zijn die m'n blog uit vrije wil lezen: wees welkom! De muziek was niet zo slecht als ik gevreesd had, al had Threesome hun foute plaatjes wel nog fouter kunnen maken. Meer van dit, bijvoorbeeld:

En op donderdag was er een zoveelste (oké, derde) muzikale hoogtepunt: Mumford & Sons! Woehoew! Het was niet zo wauw als Muse, maar ze waren echt wel goed. De sfeer die ze creëren, namelijk die van een gezellige zomeravond op een (festival)weide werd versterkt door de massa aan lampjes die hing in het Sportpaleis en het publiek dat letterlijk alles meezong. Liedjes van beide cd's passeerden de revue - nu eens opzwepend, dan weer rustig en ingetogen - en na een magistraal, fenomenaal, machtig en gewoonweg fantastisch 'Dust Bowl Dance' gingen ze even de bluegrass-toer op met een a capella-versie van 'Reminder' en (waarschijnlijk) klassieker die niemand hier kent. Om dan af te sluiten met 'I will wait'. It was amazing.

Ook de voorprogramma's mochten er best zijn, overigens. En dan vooral het eerste, Half Moon Run, die een soort experimentele indierock spelen. Of zoiets. De volgende, Mystery Jets, waren niet slecht, maar de groepsleden waren van het soort die ik 's avonds toch niet graag zou tegenkomen - denk foute pornosnorren en mottige vestjes.
Voor een professionele recensie, klik hier. Foto's van het concert kan je hier vinden - niet de mijne, want zuslief had haar fototoestel mee. 

Om de week in stijl af te sluiten, was er op vrijdag het Galabal der Filologen. Na even getwijfeld te hebben, zocht ik een date/styliste/make-upartieste en kocht ik een ticket. Dat bleek de beste beslissing van de week te zijn, want het was een zalig feestje. Alle complimentjes over m'n outfit en make-up mogen gericht worden m'n Marrakechmaatje - complimentjes over m'n haar en danskunsten zijn dan weer volledig mijn verdienste. Ik heb mee eigenlijk nog nooit zo geamuseerd op een niet-Boombalfeestje, dus dat wil wat zeggen. Op dat ene vestimentaire probleem na, was het een fantastische avond - zeker met de live rock-'n-rollmuziek van Blazzy Juice!

Dit weekend dient vooral om bij te slapen en toch maar eens te beginnen aan al dat schoolwerk. Veel succes gewenst aan alle medestudenten! 

Dilemma (2)

Vorige week donderdag had ik een verjaardagsfeestje (na de notenleer en de hommageavond aan Paul Snoek. Typisch dat alles altijd weer samenvalt). Het feestje was toevallig op het kot van de jarige, waardoor het een kotfeestje werd. Het was heel leuk, tot het moment dat ik opeens een zaklamp van de trap naar beneden zag gaan en er een politieagent (met partner) bleek aan vast te hangen. Tot zover het feestje, maar nu heb ik dat dus ook eens meegemaakt! 

Wat me meteen bij mijn probleem van de dag brengt: wat doe ik volgend jaar? Ik moet sowieso mijn master afwerken (goed voor 25 studiepunten) (een thesis en een vak, dus), maar gooi ik er een postgraduaat Engels bij? Zoek ik halftijds werk? Of waag ik mijn kans nog eens en stel ik me kandidaat voor scriptor bij Filologica? Ik weet het niet. 

Ik mis het lesgeven wel, maar nu ik het studentenleven heb ontdekt (dat klinkt ook zo raar), weet ik niet of ik er wel al afscheid van wil nemen (en dat klinkt ongelooflijk melig, mijn excuses). Of misschien toch, want eigenlijk wil ik gewoon naar de VS gaan. Zei ik al dat ik het écht niet leuk vind om dingen te moeten beslissen?

De verwondering

Gisteren en eergisteren waren het dan eindelijk de dagen waar menig theaterminnend filoloog al maandenlang naar uitkeek: de voorstellingen van het eigenste Filologicatoneel! Hoewel ik geen theaterminnende filoloog ben - te veel slechte voorstellingen gezien met Artevelde - besloot ik toch maar te gaan. Kwestie van zien en gezien te worden. We zijn er ook geraakt, ondanks de massa's sneeuw, en zelfs zonder te vallen. Dat verdient wel een applausje.

Het toneel was een bewerking van Hugo Claus' De verwondering, een boek dat ik toevallig aan het lezen ben voor moderne letterkunde. Het verhaal gaat over een leerkracht die zijn dagen slijt in een gesticht en daar zijn relaas moet opschrijven, als deel van zijn genezingsproces. Of zoals het omschreven wordt op de Facebookpagina:

In de keldercel van een psychiatrische instelling poogt Victor-Denijs de Rijckel, een voormalige leraar Engels-Duits, amechtig zijn gedachten en herinneringen te ordenen. De wankele toestand van zijn geest maakt het voor hem haast onmogelijk om nog een correct onderscheid te maken tussen begoocheling en werkelijkheid, tussen droom en verlangen, tussen muze en melancholie, tussen zichzelf en een ander.

Ik moet zeggen: ik was aangenaam verrast. Hugo Claus is zo al experimenteel, laat staan dat Yannick Van Puymbroeck het nog eens zou bewerken. Maar al bij al was het best begrijpbaar - zeker met de uitleg van een van de acteurs achteraf. Vooral chapeau voor de huidige de Rijckel, want de lappen tekst die hij moest onthouden wekten bij iedereen ontzag. Hij was ook de enige constante op het podium, waardoor hij bijna drie uur (met een korte pauze) moest acteren - en dat soms creepy geniaal deed. Ook verleidster Alessandra deed dat heel goed, het verleiden. 

Hopelijk kan het boek me even aangenaam verrassen. Ik heb het alvast niet vol afschuw weg moeten gooien (zoals ik met Paranoia van Hermans wel een paar keer bijna heb gedaan), dus da's al een goed teken.

Feest

Omdat ik een eeuwigheid geleden 22 werd en er een instantdepressie van kreeg, was het vorige vorige week zondag eindelijk mijn feestje. Jarig zijn tijdens de examens is toch ook niet alles! Gelukkig was het de laatste keer, tenzij ik nog een postgraduaat Engels of zo doe. Maar zo gek zal ik wel niet zijn. Toch?

Maar goed, het was dus mijn feestje. Op mijn kot. Dus na het opruimen en opkuisen van mijn kot, moest ik er nog voor zorgen dat iedereen toch kon zitten (of toch zoveel mogelijk mensen) én hopen dat iedereen überhaupt binnen raakte. Iedereen raakte binnen, maar 't was toch even goed dat ik geen lief had - die had er niet meer bij gekund.

Natuurlijk geen feestje zonder eten, en daarvan was er wel in overvloed... In de volgorde van verschijnen: chips (paprikachips mét ribbels en spookjes), toastjes (links kip op Toscaanse wijze met een tomaatje, rechts krabsalade met een beetje lente-ui), komkommer-met-zalmhapjes (linksboven, overdreven lekker), Griekse brochetjes (rechtsboven, leve feta!), gehaktballetjes met veenbessensaus (zonder paardenvlees, dat spreekt), gevulde eieren en tot slot chocomousse. Needless to say dat iedereen extreem vol zat, en het eten was niet eens allemaal op.

Natuurlijk geen verjaardagsfeestje zonder cadeautjes, en die waren zeer geslaagd! Een gele Angry Bird-usbstick, iets wat ik toevallig goed kon gebruiken aangezien ik de mijne (die ik dan weer van m'n papa gestolen had) kwijt ben en een mooie ketting van de soort die ik zelf al lang wil van Anoniem, met wie ik overigens in september (denken we) een tienjarig jubileum vier. Feest! En verder nog een set tassen van Pip, die zo prachtigmooi zijn dat 'k ze amper durf gebruiken, hoewel ze wel lekker groot zijn voor thee. Nu ik thee drink, en al. En dan nog een handige tas, eveneens van Pip, om mijn boodschappen lekker stylish te kunnen doen. Hoera & nogmaals dankjewel! :D

Tijdloos

Gisterenavond had ik nog eens het genoegen om me onder te dompelen in Het Studentenleven. Het was namelijk Filologica's Tijdloze (die overigens te beluisteren is op Spotify) en nu ik al die nieuwe vrienden gemaakt heb in Marrakech, kon ik dus niet anders dan gaan. Helaas gooide mijn lesrooster roet in het eten - meer bepaald een inleidende sessie heuristiek voor mijn bachelorpaper. En ja, het was even saai als het klinkt. Ook had ik me lichtjes miskeken, ik dacht dat de Tijdloze tot middernacht was, maar de nummer 1 ('Martha' van Tom Waits) werd al rond 21u gedraaid. Nu ja, een geluk dat al m'n vrienden daar nog zaten! 

Het was dus wel gezellig, mijn uitje in Het Studentenleven. 

Brace yourselves

[In de laatste Dilemma van dit semester kon ik natuurlijk niet anders dan het hebben over het zogezegde einde van de wereld. Maar just in case de wereld morgen toch vergaat, zijn hier nog een aantal tips om toch een poging tot overleven te doen.]

Volgens de Maya’s is the end near. Sinds 21 december 2012 niet meer zo veraf leek, worden we overspoeld met aanvallen van kannibalisme, mensen die atoomkelders bouwen, mensen die verlof nemen voor het einde van de wereld en zelfs zombies en ander gespuis. Omdat Dilemma jullie zelfs in deze moeilijke tijden niet in de kou laat staan, krijg je hier een korte handleiding over hoe je zombie- en andere monsterlijke aanvallen kan overleven en meer bepaald hoe je je kot hiertegen kunt beschermen. Als zoiets al mogelijk is, natuurlijk… 

Wanneer het over zombies gaat, kan je niet gewapend genoeg zijn. De meningen over hoe je zombies definitief kan vermoorden, liggen nogal verspreid. Onthoofding werkt doorgaans wel, op voorwaarde dat het geen vreemde zeewezens zijn à la Pirates of the Carribean. Een zwaard of andere vorm van lang mes is dus geen overbodige luxe. Je wilt immers niet té dicht bij de zombie in kwestie komen, gezien er altijd een gevaar van besmetting bestaat. En dat wil je ons toch niet aan doen – of bespeur ik daar opborrelend leedvermaak? 

Of kogels werken bij zombies, daar heb ik (helaas voor jullie) geen ervaring mee. Waar kogels wel bij werken, is bij vampiers – althans volgens True Blood. Enige voorwaarde is dat het een kogel met een zilveren kern moet zijn, die je bij voorkeur recht in het hart van de boosdoener mikt – tenzij die boosdoener verdacht veel wegheeft van Alexander Skarsgård (Eric, voor de kenners). Wat nog goed werkt bij dat stelletje bloedzuigers zijn de eeuwenoude staken door het hart. Maar zonder uitzonderlijk werptalent is dat natuurlijk risky business om dicht genoeg bij de vampier in kwestie te komen om die staak in zijn hart te planten en het ondertussen te overleven. 

Natuurlijk zijn vampiers en zombies niet de enige bloeddorstige wezens, er bestaat nog zoiets als weerwolven. Hoewel er sinds Twilight onzekerheid is over het feit of weerwolven enkel bij volle maan veranderen dan wel wanneer ze emotioneel zijn, je neemt beter het zekere voor het onzekere. Als die nieuwe lover veel lichaamsbeharing heeft en af en toe rare trekjes vertoont: loop dan weg. Maar niet nadat je definitief komaf hebt gemaakt met hem of haar door een zilveren of gewijd voorwerp. Als je jezelf mannelijk genoeg voelt, kan je natuurlijk ook voor onthoofding gaan – iets wat echter niet aan te raden is. 

Mocht de wereld echter vergaan door een meteoor die per ongeluk tegen de aarde botst en zo een gigantische aardbeving met bijhorende vloedgolf veroorzaakt die de hele wereld overspoeld waardoor we Atlantis 2.0 krijgen, door het gat in de ozonlaag dat opeens onwaarschijnlijk groot wordt waardoor de zon ons levend roostert of doordat de huidige klimaatverandering een hoger tempo aanneemt en ons allemaal doet doodvriezen, dan kunnen we jullie helaas niet helpen. Laat ons dan hopen op vampiers en co, waartegen we ons tenminste kunnen verweren. Verzamel alle wapens die je kan vinden, bind je krachten en zorg bovenal dat je er klaar voor bent. Maar vergeet niet: draco dormiens nunquam titillandus!

Van culinaire flop tot keukenprinses - if only

Ieders grootste vrees bij mijn kotavontuur was natuurlijk dat ik het simpelweg niet zou overleven - boterhammen met choco blijven ook maar beperkt aantrekkelijk. Maar zie! We zijn een viertal weken verder en ik heb gewoonweg al gekookt zonder al te veel aangebrand te hebben (*hout vasthouden*) en al bij al is het - al zeg ik het zelf - eigenlijk best gezond. Met verse groentjes, en zo. En het kan altijd nog erger...

Wat heb ik zoal klaargemaakt, vragen jullie je nu vast af. Voornamelijk pasta, eigenlijk. Da's nu eenmaal gemakkelijk: minder calorieën dan rijst en minder werk dan patatten. Ideaal, niet? Met die pasta heb ik al gegeten:

• een sausje van mascarpone, aangevuld met (diepvries)spinazie, gerookte zalm en (optioneel) paprika;
• comfortfood in de vorm van tomatensaus (de easy version, passata) met kikkererwten en gehakt;
• gezond en vegetarische groentjes met een (niet zo) pittig mosterdsausje.

Scriptor 1 (of 2) besloot dat Dilemma - als lichtend voorbeeld voor de taalminnende student - minder getalenteerde kotbewoners ook een hart onder de riem moest steken door een aantal (makkelijke) recepten mee te geven. Gelukkig voor u moet u niet meteen doorklikken naar Dilemma's online stek (hoewel dat altijd sterk aan te raden is) en kan u de recepten hieronder gewoon lezen. Om ze daarna zelf klaar te maken, dat spreekt.

Home sweet home

[In Dilemma schrijf ik dit academiejaar vijfjaarlijks (of zesjaarlijks, mocht er een zesde nummer komen) over mijn leven op kot. Gezien de eerste Dilemma nu al een tijdje uit is en niet iedereen van mijn trouwe lezers toegang heeft tot het meest fantastische boekje dat ooit op de Blandijn werd uitgegeven, zie hier: aflevering 1 - met foto's.]

Mijn kot - algemeen beeld

Het is zover. Het nieuwe academiejaar staat voor de deur en je hebt de sleutel tot je eigen plek, de sleutel van het heiligdom waar je dit jaar zoveel zult beleven – en helaas ook de plaats waar je zwoegend boven je cursussen de dag zit te verwensen dat je de Blandijn binnen ging. Omdat het leven op kot niet altijd even gemakkelijk zal zijn en wij onze trouwe lezers niet in de kou laten, krijg je dit jaar in elke Dilemma een handvol tips, tricks en andere interessante weetjes van ondergetekende, toekomstig kotexperte.

Omdat een vrijwel lege kamer ook maar saai is en je je toch een beetje thuis wil voelen op je kot, gaat deze eerste aflevering over het inrichten van je kot. En ja, we snappen dat het voor de mannelijke studenten misschien veel gevraagd is om verder te lezen, maar er komen nog wat ‘mannelijkere’ afleveringen. Beloofd. (En ja, ondergetekende beseft dat dit ongelooflijk stereotiep is van haarzelf. Dus heren: jullie mogen ook gerust verder lezen! En dames voor wie dit onderwerp minder interessant is, er komt meer.)

Studeerhoek - mét foto's!

De inrichting van je kot, je nieuwe toevluchtsoord, dus. Naast de logische dingen die je zeker op je kot moet hebben – om maar wat op te noemen: een bureaustoel als je een bureau hebt staan of een matras als je een bed hebt staan – zijn er nog meer dingen die van je kot een thuis kunnen maken. Het meest voor de hand liggende om je kot te verpersoonlijken zijn natuurlijk foto’s. Geprinte foto’s, welteverstaan, gezien het toch niet zo handig is om je smartphone tegen de muur te hangen en daar een diavoorstelling van je favoriete Instagramfoto’s te laten afspelen. Die foto’s kan je op allerlei manieren integreren: je kwakt ze gewoon tegen de muur, met punaises, van die gommetjes of superlijm, als je een blijvende indruk wil nalaten. Een andere mogelijkheid is het gebruik van kaders of andere fotohouders, die je kot meteen nog wat persoonlijkheid geven. Of je kan natuurlijk je creatieve zelf wezen en iets doen met, we zeggen maar wat, een (vlaggen)slinger en miniwasknijpers.

Kookhoek - mét muurdecoratie!

Als je echter een beetje Einzelgänger bent en alleen foto’s van jezelf ophangen ook maar vreemd overkomt: er zijn nog manieren om je persoonlijkheid tot uiting te laten komen. Om te beginnen kan je voor andere muurdecoratie zorgen, zoals hippe posters, mooie klokken of – indien gewenst – wandtapijten. Daarnaast kan je een statement maken met je servies. En tenzij je van plan bent om uit je kookpotten te eten of elke dag de plaatselijke horeca te steunen, zul je servies nodig hebben op je kot. Je kan gaan voor bollen of strepen, romantische bloemetjes of een knalkleur zoals oranje. Of je bewijst dat je veelzijdig bent en gaat voor een combinatie van voorgaande mogelijkheden. In hetzelfde rijtje van servies vinden we ook beddengoed en kussens. Veel kussens geven daarnaast ook de mogelijkheid tot een onvervalst kussengevecht en kunnen in geval van nood altijd gebruikt worden om ongewenste (achtpotige) indringers te verwijderen.

Ontspanhoek - mét zeteltje!

Het enige wat je kot echt als een thuis zal doen aanvoelen, zijn natuurlijk de kleine dingen des levens. De banaan die halfvergaan in een hoekje ligt te rotten. De cursus die je uit frustratie net niet uit het raam hebt gegooid. De laptop of andere elektronische snufjes waar je dagelijks uren op slijt. Het stapeltje kleren waarvan je hoopt dat je bezoekers het zullen negeren. De vuile vaat waar je morgen vast en zeker werk van zal maken. Maar vooral: de vele (nieuwe) vrienden die ervoor zullen zorgen dat je je nooit alleen zult voelen. En mochten er toch momenten van eenzaamheid opduiken, dan is er nog altijd Dilemma.

[En dan nog eentje, om een volledige impressie te geven!]

Opberghoek.

Test

Vannacht besloot een of andere bezorgde kotgenoot eens te testen of het brandalarm wel degelijk werkt. En ja hoor, het werkt. 

Alleen jammer dat de bezorgde kotgenoot in kwestie (ruikt u daar ook een beetje ironie?) al lang verdwenen was toen wij, andere kotgenoten, slaapdronken en halfdoof mekaar verzamelden om een beetje stom naar het doosje van het brandalarm te zitten kijken, tot een moedige kotgenoot zijn vingers uit zijn oren haalde om te draaien aan het draaiding dat op het doosje zat. Het boeltje ontplofte gelukkig niet en zo stil was het nog nooit, op mijn kot. 

Iedereen kon terug in haar (of zijn) bed kruipen, al dan niet een beetje bezorgd of er nu wel niet echt ergens brand was. (Maar kijk, 's ochtends staat het gebouw er nog en zijn er - bij mijn weten - geen doden gevallen.)

Zo'n nachtelijke brandoefening is heel leerrijk en ik heb er dan ook een paar dingen uit geleerd:

• Het brandalarm werkt.
• De moedige jongen slaapt op het tweede verdiep, omringd door drie meisjes. (Ter vergelijking: op het eerste verdiep - waar ik slaap - zijn het vier meisjes.)
• Er hangt een brandalarmbakje beneden in de gang. Goed gedacht van mezelf, om daar eens te gaan kijken!
• Een brandalarm om half 2 's nachts is minder pijnlijk dan een horde (dronken) studenten die een loopwedstrijdje naar boven organiseerden om half 4 's nachts.

Ach, het kotleven. Fijne tijden! En voor wie zich ooit afvroeg waarom brandweerwagens rood zijn, klik hier voor het antwoord. 

Crazy

Wat een crazy day was het gisteren. Ik ben namelijk officieel verhuisd naar mijn kot. Hoera! Ervoor had ik een afspraak bij de tandarts, waarvoor ik 's nachts badend in het zweet al een paar keer voor wakker was geschoten, maar gelukkig was het niet zo erg en viel het stiekem misschien een beetje mee. Ik heb het zelfs overleefd, en al. Hoera! Gisteren moest ik dan ook nog een interview afnemen over Tumult.fm (voor de studenten onder jullie: vanaf 26 september een online platform waarop grote en kleinere cultuurhuizen vertegenwoordigd zullen zijn. Spread the word!), assisteerde ik bij de photoshoot erna (geen interview zonder foto's) en stapte ik buiten met een tattoo. Een fake, gelukkig. Daarna had ik vioolles en dáárna ging ik nog naar een vriendin. Mijn eerste nacht alleen op kot begon dus maar laat. Ik ben ook geen spinnen tegengekomen (hoera!) en niet uit mijn bed of van de trap gevallen op weg naar de wc. Klinkt veelbelovend, dus. Ondertussen staat er ook eten op mijn kot, meer dan alleen water, melk en cornflakes. Hoera! 

[Op de foto zie je overigens ook nog een deel van mijn ultrahip zeteltje. Hoera!)

Mijn kot

Afgelopen zaterdag was het zover: dan mocht ik eindelijk mijn kot binnen, met de sleutel die ik een paar dagen ervoor (met de post, nou vraag ik je) heb gekregen. Zaterdag werd er dus meteen een familie-uitstapje gepland naar mijn kot. Eenmaal aangekomen zag ik het meteen zitten, ondanks het feit dat de muren blauw zijn.* Zaterdagnamiddag ben ik dan alles gaan opmeten op mijn kot, zodat we woensdag zonder problemen naar Ikea konden om mijn kot te vullen. En vandaag ben ik dan het meeste gaan uitpakken en wegsteken, zodat mijn kot beetje bij beetje een thuis wordt. Ik kijk al uit naar het komende academiejaar - als ik natuurlijk kan beslissen welke vakken ik wil volgen.

Aanschouw! En nee, het is dus nog niet af.

*Blauw is namelijk niet mijn favoriete kleur, of een van. Gelukkig is het nog mooi blauw, een deel lichtblauw en een deel helder- (of fel)blauw. Past perfect in mijn kleurenschema!

Op kot

Vandaag is het officieel: ik ga op kot volgend jaar!

Vanmiddag was er opendeur van de koten die mij het meeste interesseerden: dichtbij de Blandijn (kan handig zijn als je daar les hebt) en met een eigen mini-keuken op de kamers (zodat niemand mij ziet sukkelen). Het blijkt ook nog een relatief goedkoop kot te zijn, het is relatief groot en zeker met die mini-keuken. Ik blij, mama blij en contract getekend. Studentenleven, here I come!