Music Monday: The 2nd Law

Eeuwen heb ik erop zitten wachten en daar was ie dan! Sinds kort gerecenseerd in Dilemma, voor mijn trouwe lezers ook hier besproken. Maar helaas. Hij was het wachten niet echt waard...

*insert dramatische stilte*

Opener ‘Supremacy’ lijkt op een nieuwe Bond-song – maar iedereen weet ondertussen dat Adele die eer te beurt valt. ‘Supremacy’ lijkt verder nog het meeste op wat we van Muse gewoon zijn: de kopstem van Matt Bellamy, teksten over het einde van de wereld en tussendoor aangenaam gitaargeweld. Helaas blijkt de rest van de cd niet zo fantastisch.

Eerste echte single ‘Madness’ leek ondergetekende bij de eerste luisterbeurt vrij saai, althans tot de Queen-achtige gitaarsolo halverwege. Na een paar keer luisteren besef je echter wel waarom de groep zelf dit nummer het beste van de hele plaat vindt: de opbouw zit strak ineen en de lyrics spreken zowat de hele wereldbevolking aan (“is this real love or is it just madness”). ‘Panic Station’ doet de jaren 80 aan, waardoor je ongewild met vage gedachten aan Abba in je hoofd zit. Het officiële lied van de Olympische Spelen, ‘Survival’, lijkt opnieuw op wat we van Muse kennen, al laat Matt Bellamy’s innerlijke tekstschrijver je hier op je honger zitten.

Hierna gaat het echter bergafwaarts. Tweede single ‘Follow me’ herinnert aan eerder werk van de groep: een schreeuwende Bellamy die ondersteund wordt door schreeuwende instrumenten. ‘Animals’ begint met een leuk deuntje dat de boel een beetje recht trekt, maar qua lyrics (en het lawaai op het einde) is dit maar niets. Het volgende stelt eigenlijk ook niet zo veel voor. De tekst deed me wat denken aan de plot van The host – wat overigens een aanrader is, maar de manier waarop Bellamy het zingt laat te wensen over. Met ‘Big freeze’ gaat de kwaliteit weer naar omhoog; hier krijgen we wederom een typisch Muse-liedje.

Bassist Chris Wolstenholme, die een paar jaar met een verslaving sukkelde, heeft het tekstschrijven ontdekt en mag zijn twee vondsten zelf zingen – tot grote vreugde van Bellamy. ‘Save me’ – die titel behoeft niet veel uitleg – heeft iets. Hier zingt Wolstenholme met een kopstem en neemt je zo bijna mee in trance. Zeker wanneer daar na de intro meer instrumenten bijkomen, is dit een van de betere songs. ‘Liquid state’ is ook best goed, maar het geheel doet te veel denken aan werk van een doorsnee (Amerikaanse) garageband die nog moet doorbreken – wat Muse verre van is. De twee titeltracks, ‘The 2nd Law: Unsustainable’ en ‘The 2nd Law: Isolated System’, sluiten het album passend af. Op The 2nd Law wordt voornamelijk het teloorgaan van onze planeet aangeklaagd, wat in deze laatste songs geïllustreerd wordt met tekstfragmenten uit het nieuws of beurzen, op een mooi laagje muziek.

Het is en blijft natuurlijk een cd van Muse, wat wil zeggen dat hij nooit echt slecht kan zijn. Alleen is het jammer dat het karakter van de band – melodieuze rock die net dat tikkeltje anders is – hier niet zo naar voren komt. Bellamy heeft ook zangles genomen, zo lijkt het wel; zijn stem klinkt veel smoother doch gemaakt en zijn kenmerkende ademhalingen vallen minder op. Door de geboorte van zijn zoontje is hij ook melig geworden: “And I have finally realised I need your love”. Benieuwd hoe dat gaat evolueren …