ROEST Spuwt

[Het spijt me, maar hier kan ik werkelijk niets engs over verzinnen. Denk het er maar bij, om toch een beetje in de sfeer te blijven. Foto's moet je er overigens ook bij denken - mijn excuses.]

Gezien Jim me af en toe eigen muzikaal werk doorstuurt, en ik dat doorgaans niet slecht vind, werd het eens tijd dat ik hem live aan het werk zag. Gelukkig voor mij kon dat, afgelopen woensdag. Hoera! Er was namelijk een vrij podium in een of ander luguber cafeetje in Gent (mopje, het was helemaal geen luguber cafeetje. Hoewel ik me wel afvraag wat de glasramen achteraan deden.), en Jim trad op. Nadat ik (bijna) een hele namiddag had zitten luisteren over studeren in het buitenland (oftewel: check mijn übercoole daily daarover!), racete ik als het ware op mijn halfdode fiets half Gent door (mopje, zo ver was het helemaal niet) en arriveerde net op tijd om het onverwachte voorprogramma nog te zien zingen. Gelukkig ging de kwaliteit van de avond hierna wel omhoog.


Mister Jim Cain opende met een nummer opgedragen aan Genk. Ik, als wereldvreemde kotstudent zonder dagelijkse portie krant, wist natuurlijk niet waarover het ging - ondertussen natuurlijk wel. Hierna volgden nog een paar aangename liedjes en voor ik het wist was de set al gedaan. Hij eindigde met een liedje van The Boss, al weet mijn geheugen niet meer wel. Kortom: het was nice, zeker voor een eerste solo-optreden, en ik wil hem zeker nog eens bezig zien. Ik moet wel, of er zou helemaal niemand zitten om hem aan te moedigen.

De tweede act van die avond was Fret & Monica, maar voor de gelegenheid zonder Monica of met vier Monica's of whatever. Ik was niet helemaal mee. Van hem (hen?) herinner ik me niet veel meer, behalve dat ik het niet slecht vond. Zal wel in orde geweest zijn, dus. Hierna volgde Nielsen, die veel indruk maakte met zijn cover van 'Skyfall' (u weet wel, het nieuwste James Bond-song ingezongen door Adele (u weet wel, die die zo af en toe sterk de hoogte in gaat)) en daardoor oneindig veel respect verdient.

Brightside volgde - toevallig ook een Blandijnstudent. Het lijkt wel alsof alle goeie muzikanten daar verstopt zitten. Gezien diens huidige studies kon hij niet anders dan het over de Amerikaanse verkiezingen te hebben, waarbij hij vertelde dat de kans er dik in zit dat Obama het niet haalt. Boe. Ik blijf duimen! Zijn muziek had gelukkig een leukere boodschap, en dan vooral zijn "duet" (kan je dat een duet noemen?) met Jim. Leuk extraatje! Met RoestiK trad de laatste goeie groep op, bestaande uit meer dan een persoon. Hij speelde gitaar en zong wel aardig, zij had een ontzettend mooie stem. Aanrader! Zeker met de cover van Johnny Cash en adaptatie van het gedicht 'In Flanders Fields'.

Hierna ging de kwaliteit van de avond opnieuw naar beneden. Cranky & The Law konden gewoon niet boeien, ondanks hun veelvuldige instrumentenwissels. Het feit dat de leadzangeres een - naar mijn mening - ietwat zagerige stem had, hielp natuurlijk ook niet veel, evenals hun soms miserabele teksten ("I'll be your puppy". Just sayin'). De bassvrouw had dan wel weer een leuke strikje in haar haar! De laatste groep van de avond, The Red Rum Orchestra (volgens Jim een verwijzing naar The Shining, overigens) was dan weer veelbelovend, ondanks hun minimale bezetting. Alleen jammer dat het geluid van de gitaren véél te hard stond, waardoor het niet zo aangenaam was om daar te zitten en te luisteren. Volgende keer beter!

Het was een zeer gezellige avond, dat moet wel gezegd worden. Dat er nog zulke mogen volgen!