Nadat ik mezelf voor de zoveelste keer had gecheckt in een raam om te zien of m'n outfit vanuit alle hoeken een goed gekozen outfit was, zochten m'n ogen een krullenbol die me kwam ophalen. Het was namelijk elf juli, een dag die velen kennen als de Vlaamse feestdag maar voor folkies de dag is waarop het FolkLof Orchestra optrad op de Grote Markt in Antwerpen. Met mijn beperkte kennis van Antwerpen was een escort vanaf het station (een prachtig station, overigens) wel heel handig.
Nadat we onze overbodige dingen ergens gedumpt hadden, een nieuwe dans hadden geleerd (ik althans) en de muzikanten klaar waren om erin te vliegen, vlogen we erin. Verschillende dansen werden gedanst en er werd aandachtig gekeken naar tangodansende en vioolspelende mensen.
We dansten en dansten en hij trok me steeds dichter en dichter bij hem. Mijn brein maakte overuren (rustig blijven! letten op je danspassen! wat gaat hij doen? kussen? uh-oh, hoe gaat dat weer?!), mijn voeten bleven verrassend rustig en toen de muzikanten uitgespeeld waren, begonnen wij ons spel. Wil hij? Waarom kijkt hij zo, in mijn ogen? Wil ik wel? Uiteindelijk bleek dat 'k wel wou, en veel zelfs. Kussen bleek net als fietsen: iets wat je niet verleert.
(Voor de aandachtige lezers: bovenstaand verhaaltje is warempel waargebeurd. Kom dat tegen, zeg...)
Prachtig :D
BeantwoordenVerwijderen