Vier dagen, vier films

Vorige week was het naar goeie gewoonte Fortis Film Days in verschillende bioscopen verspreid over het land. Vier dagen film voor maar vier euro per film! Precies een natte droom. Ik ben dan ook vier keer geweest (kwestie van het symbolisch te houden), en hier is een korte recap van de films die ik zag. Hoera!
Protip: als je dit jaar je fix van films gemist hebt, schrijf het dan alvast in je agenda/smartphone voor volgend jaar. Ik ga ervan uit dat er volgend jaar wel weer een editie zal zijn.

De eerste film die op mijn gezelschap mocht rekenen, was 'Lucy', waarin Scarlett Johansson per ongeluk verandert in een (moord)machine. Het uitgangspunt is een beetje freaky, namelijk dat mensen maar 10% van hun totale hersencapaciteit gebruiken -- de enige levende wezens die beter doen, zijn dolfijnen, met 20% -- en wat er zou gebeuren als mensen hun hersenen meer konden gebruiken. Morgan Freeman verzorgt het wetenschappelijke gedeelte van de film -- hij is niet voor niets presentator van 'Through the Wormhole', en Scarlett toont nog maar eens dat ze wel degelijk kan acteren en niet alleen gecast wordt vanwege haar lichaam.

Nummer twee op mijn veroveringstocht door de bioscoop was 'Third Person', een film vol topacteurs. Het was ook een goede film (hoera!), en ofwel is hij ingewikkelder dan 'Inception' -- droomt hij nog op het einde, of niet?! -- ofwel hebben wij er te diep over nagedacht. In de film zien we drie koppels die het moeilijk hebben -- two's company, three's a crowd -- en die al dan niet iets met elkaar te maken hebben. Recensenten vinden de film precies niet zo goed in vergelijking met vorige films van de regisseur, maar die heb ik niet gezien. Ik vond de film dus wél goed en er zitten een paar pakkende scènes in. En ja, ook een scène waarin Olivia Wilde naakt en giechelend naar haar hotelkamer loopt. Just saying.

Als derde (en de eerste op zaterdag) (ja, zo erg ben ik wel) ging ik naar 'The Drop', die film van half-Belgische makelij (en natuurlijk met Tom Hardy) en daardoor nogal aanwezig in de media. Terecht, want de acteurs acteren goed en de film is mooi gefilmd. Halverwege heb ik wel ergens een paar scènes gemist wegens een middagdutje, waardoor ik niet helemaal mee was met het verhaal. Of misschien is het het soort film dat eigenlijk niet echt een verhaal heeft. Of zo. Maar het gaat dus basically over een (best nog schattig) hondje.

Last but not least gingen we dan naar 'What If', een romantische komedie met Harry Potter (Daniel Radcliffe). Een goeie, lieflijke romantische komedie. Het verhaal is simpel, en het einde zie je al mijlenver aankomen, maar desalniettemin toverde het een glimlach op mijn gezicht -- mijn gezelschap vond het dan weer een 'stom einde, want alles komt goed': boy meets girl, maar het meisje in kwestie (Zoe Kazan) blijkt een lief te hebben, wat de jongen natuurlijk pas ontdekt nadat hij verliefd is geworden op haar. Hij doet wat iedereen zou doen, namelijk zijn ware gevoelens verbergen en vrienden worden -- tot dat natuurlijk gigantisch ontploft in zijn gezicht.
(In mijn bescheiden opinie kunnen jongens en meisjes natuurlijk geen echte vrienden zijn zonder dat daar ooit seksuele en/of romantische spanningen bij komen -- zoals de film logischerwijs ook toont -- maar dat is voer voor een andere blogpost.)