Wat ik bij '
Fantasy' had kunnen zetten, is
Once Upon a Time. Deze serie neemt namelijk de klassieke en gekende sprookjes als uitgangspunt, om ze dan te integreren in een ruimer verhaal. Basis van de serie: alle sprookjesfiguren (zoals Snow White, Prince Charming en Red) zijn door een vloek van -- hoe kan het ook anders? -- de Evil Queen verbannen naar de echte wereld, meer bepaald het dorpje Storybrooke in Maine. Leuke twist: ze weten niet meer wie ze echt zijn en leiden hun rustige leventje in een dorp waarvan de tijd stil staat. Tot een jongetje het heft in eigen handen neemt en de
saviour ten tonele verschijnt. De eerste twee seizoenen zijn een allegaartje van verschillende sprookjesfiguren, in afleveringen die telkens het huidige verhaal en het verleden van
said sprookjesfiguur vertellen. Die eerste twee seizoenen zijn dan, behalve visueel verbluffend, redelijk ingewikkeld. Het derde seizoen is -- voorlopig althans -- het beste tot nu toe, met één rechtlijnige plot en alle hoofdpersonages die samenwerken. Aanrader!
Een serie aan Wisteria Lane die eigenlijk geen uitleg behoeft, is natuurlijk
Desperate Housewives. Ik heb technisch gezien niet alle seizoenen gezien -- ik was nog te jong, naar 't schijnt -- maar ik heb er genoeg gezien om te kunnen zeggen dat dit eigenlijk best een goede serie is. Al is er naar het einde toe een klein dipje, omdat de scenaristen niet meer weten hoe het spannende vijfde seizoen te overtreffen/evenaren en Nicolette Sheridan dan maar op een werkelijk ongeloofwaardige manier buiten kegelen. Maar het blijft natuurlijk een goede serie, die soms een beetje
creepy dan wel fantastisch (< fantasie) overkomt. Sowieso een serie die elke vrouw eigenlijk gezien moet hebben.
Een soort van meer politieke
Scandal is
House of Cards, een serie gemaakt door Netflix. (Voor wie het niet kent: Netflix verzamelt tv-series en films die je onbeperkt kan bekijken voor een vast maandelijks bedrag. Als dat ooit naar België komt, dan weet ik het wel!) Het begint wanneer senator Underwood niet de job in het Witte Huis krijgt die hij wil, wat kwaad bloed zet. Vanaf dan doet hij werkelijk alles in functie van wraak, gesteund door zijn trouwe vrouw. In het begin denk je: "Hmm, leuk serietje over het politieke leven in Washington.", maar na het eerst seizoen denk je "WTF!" en op het einde van het tweede seizoen kan je alleen maar bewonderend doch met lichtjes afgrijzen kijken naar wat hij allemaal gepresteerd heeft. Interessant is overigens dat hier ook de (fictieve?) kant van journalisten wordt getoond.
Net als
Charmed roept ook
Gilmore Girls heel wat jeugdherinneringen op (dus ja, ook hiervan heb ik menig aflevering meermaals gezien). De
girls waarvan spraken zijn moeder Lorelai en dochter Rory, die elkaars beste vriendinnen zijn en eigenlijk geen man nodig hebben in hun leven. Typerend voor de serie zijn de wervelende dialogen tussen moeder en dochter, waar een buitenstaander doorgaans niets van begrijpt. Ook hun filmverslaving en vermogen om te overleven op een dieet van koffie en PopTarts zijn onderwerp van menig scène. Precies niet zo'n heel bekende serie, maar wel eentje die je gezien moet hebben -- al was het voor de knappe lieven die de revue passeren.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
I'd love to hear what you think, dus laat gerust een berichtje achter!