Ten years ago Pebblyn

Dit jaar mag Filologica tien kaarsjes uitblazen -- hiep hiep hoera! -- en naar aanleiding van die heuglijke gebeurtenis, groef ik voor mijn eigenste column in mijn geheugen naar feitelijke gebeurtenissen en andere herinneringen van mezelf, maar dan tien jaar geleden. Spoiler: alle ideeën over de toekomst blijken niet te kloppen -- alleen het Hoverboard kan nog uitkomen. 

Van dat carrièrevooruitzicht schiet tien jaar later – behalve een voorkeur voor roze – nog maar weinig van over.

Tien jaar geleden was ik 13 en zat ik in het tweede middelbaar. Het eerste lief was nog veraf, maar mijn beste vriendin (of toch één van de) had ik ondertussen wel al leren kennen en lay-outman (ldb) was toen al op weg om een levende legende te worden. Toen wilde ik nog vol overtuiging advocate worden en de wereld redden, vermoedelijk na het zien van Legally Blonde. Het idee om rechten te studeren werd echter overboord gegooid toen ik een paar jaar later tijdens een openlesdag in een overvol auditorium in Leuven belandde. Van dat carrièrevooruitzicht schiet tien jaar later dus – behalve een voorkeur voor roze – nog maar weinig van over.

Gelukkig had ik ook betere perspectieven. Voor ik Legally Blonde zag, werden broer- en zuslief namelijk al eens onderworpen aan een les taal of rekenen met juf Pebblyn, compleet met oefeningen en toetsen. Waarschijnlijk vonden zij dat net iets minder leuk dan ik, aangezien ik de enige ben met een onderwijscarrière in het vooruitzicht en zuslief absoluut ten stelligste nóóit wil lesgeven. Zij wilde dan weer als journalist de wereld afreizen, hoewel ik haar vooralsnog niet ben tegengekomen op een redactievergadering van Dilemma of – godbetert – Schamper. [No offense, guys.]

Bij gebrek aan beter: twee palmbomen.

In die tien jaar ben ik (denk ik) heel erg veranderd. Maar wie niet, natuurlijk… Mijn muzieksmaak is er alleen maar op vooruitgegaan (hoewel ik Green Day nog steeds kan smaken), mijn kledingstijl vermoedelijk ook (indien niet, gelieve mij subtiel naar de juiste winkels te sturen), mijn voorkeur voor boeken en films dan weer minder. Harry Potter is nog steeds een goeie vriend, ook al lees ik ze nu liever in het Engels, en young adult-boeken ben ik vooralsnog niet ontgroeid. 

In de komende tien jaar zal ik waarschijnlijk nog wel meer veranderen. Dan heb ik de gezegende Jezusleeftijd bereikt en wie weet waar ik dan woon (San Diego klinkt alvast aangenaam), met wie (een knappe Amerikaan die ik deze zomer leer kennen?) en wat ik doe for a living. Lesgeven? Een tijdschrift runnen? Huismoeder zijn? Ik weet het niet, en dat moet ook niet. Ik zie over tien jaar wel wat het geworden is! 

Ondertussen heb ik – op een thesis na – mijn masterdiploma in taal- en letterkunde behaald en werk ik (als corrector) bij Humo. Het kan slechter, maar toch lijkt het in niets wat ik tien jaar geleden voor ogen had. Op je dertiende lijkt 23 zo ongelooflijk ver weg en kan je niet wachten tot je eindelijk volwassen bent en als dusdanig aangezien moet worden. Want, geef toe: niets klinkt leuker dan dat. Nu nog heb ik wel het gevoel dat helemaal op eigen benen staan de max gaat zijn, tot ik natuurlijk die eerste zelf te betalen rekening in de bus krijg. Het gras is altijd groener aan de overkant.