maandag 31 maart 2014

[boek vs. film] Savages

Een tijdje geleden had ik het al over Don Winslow, nog steeds een goede schrijver. Voor Dilemma schreef ik dan ook een vergelijkende recensie over het boek versus de film en u, als arme niet-taal- en letterkundestudent, kan dat hier natuurlijk ook lezen. Hoera!
Savages (geschreven in 2010 door Don Winslow; in 2012 verfilmd door Oliver Stone) vertelt het verhaal van Ben, Chon en O(phelia), drie vrienden die meer dan hun liefde voor goeie wiet delen. Elkaar, bijvoorbeeld, in een niet zo gezonde driehoeksverhouding die later onderuit gehaald wordt door La Madrilena – maar daarover later meer. Ben en Chon kweken namelijk de beste weed van heel Californië en omstreken, begonnen met zaden uit Afghanistan en verder gezet door een speciale manier van kweken (iets met hydro, uitgebreid beschreven in de prequel The Kings of Cool uit 2012). Goed voor hen, want zij verdienen sloten geld en kunnen zich zo een mooi huis met prachtig uitzicht veroorloven; minder goed voor Mexicaanse drugskartels aangezien Ben & Chon ook exporteren.

Een joint venture tussen Californische wietkwekers en Mexicaanse drugsdealers.

Zo komt het dat Chon op een zonnige namiddag (zijn er andere in Southern California?) een mail krijgt met een wel heel duidelijke boodschap: doe wat wij willen dat je doet, of er gaan hoofden rollen. Het Baja Cartel wil namelijk met hen in zee gaan (“Like a joint venture. No pun intended.”), voor slechts 20% van hun opbrengst. Elena la Reina, die sinds de dood van haar man en twee zoons uit noodzaak aan het hoofd staat, krijgt echter te horen dat ze dat niet gaan doen – met alle respect – en besluit haar zin door te drijven op een andere manier. Daardoor bevindt O zich, na een zonnige dag shoppen, ergens in een achterkamer, in het niet zo aangename gezelschap van Lado, Elena’s rechterhand. Ben & Chon doen er natuurlijk alles aan om O terug te krijgen, maar om te weten wat precies, zult u het boek moeten lezen dan wel de film moeten bekijken.
Zoals te verwachten viel, is het boek natuurlijk beter, en wel door de schrijfstijl van Don Winslow. Hij is een Californische misdaadschrijver die al een twintigtal boeken kan oefenen op die schrijfstijl en niet teleurstelt. In vergelijk met The Kings of Cool lijkt Savages vrij ‘normaal’ geschreven, hoewel hier en daar dezelfde trucs aan bod komen – laten we ze voor het gemak postmodernistisch noemen. In Savages dus minder, waardoor dat vlotter leest en je minder afgeleid bent door de manier waarop Winslow sommige dingen verwoordt. De woordspelletjes alleen al zijn genoeg de moeite waard om het boek te lezen.

De meest artistieke golf die we ooit op een strand zagen rollen.

Daarmee willen we niet zeggen dat de film slecht is. Integendeel, er zijn veel verfilmingen van geniale boeken die nergens naar lijken – wij houden ons hart alvast vast voor de verfilming van The Fault in Our Stars. OliverStone weet de postmodernistische sfeer van het boek perfect te vatten, door bepaalde filmtechnische toestanden (zoals hier en daar een stuk zwart-wit, meer bepaald bij scènes die te maken hebben met het nogal verwarrende einde) en de muziekkeuze. Ook kwam in de tweede scène de meest artistieke golf die we ooit op een strand zagen rollen ten tonele.
Het boek is hier en daar redelijk gewelddadig, wat in de film onverbloemd wordt getoond. Het voordeel van het boek gelezen te hebben, is dat je min of meer weet wanneer er iets gruwelijks zit aan te komen en je op tijd kan wegkijken. Het voordeel van de film is dan weer dat je de naakte bovenlijven waarvan sprake in het boek effectief ziet. Helaas voor mannelijk publiek geen naaktscènes voor Blake Lively (O), gelukkig voor iedereen ook geen naaktscènes voor John Travolta (Dennis Cain, een corrupte DEA-agent die Ben & Chon met raad en vooral daad bijstaat, zoals later blijkt). Het boek (en vermoedelijk Winslows volledige oeuvre) is zeker een aanrader, en de film eigenlijk ook wel. 

Geen opmerkingen:

Een reactie posten

I'd love to hear what you think, dus laat gerust een berichtje achter!