Jake Bugg - Shangri La

Een tijdje geleden noemde iemand me een muziekrecensent en om die titel in ere te houden, volgt hier een paar maanden na datum mijn mening over Jake Buggs tweede worp, Shangri La. Sinds ik vorig jaar zo'n vier uur aan het doodvriezen was en de dag erna zijn eerste cd (Jake Bugg) beluisterde, ben ik fan van de nog steeds piepjonge Jake. En toen ik hem in maart live aan het werk zag en zijn vingers die gitaren zag bespelen, dacht ik van wow. Dus toen zijn tweede cd uitkwam, moest ik die natuurlijk ook hebben. 

Don't want no trouble

but when trouble comes

I know a guy, who gets it done

(Kingpin)

De cd opent met drie stevige nummers na elkaar, 'There's a Beast and We All Feed It', 'Slumville Sunrise' dat ik live ook met gitaarsolo al hoorde, en eerste single 'What Doesn't Kill You'. Nu, aangezien ik nogal fan ben van Muse kan het geen verrassing zijn dat ik het wel heb voor goeie rockmuziek, zoals Jake hier ook tentoonstelt. Het beste rechttoe rechtaan rocknummer op zijn cd is echter 'Kingpin', waarop ik niet kan blijven stilzitten.

Somehow we'd better speak it

We're scared someone will tweet it

(There's a beast)

Na dat stevige begin is het tijd voor een eerste rustiger nummer en meteen een favoriet: 'Me and You'. Het is misschien een beetje melig en klef, maar dat maakt het niet minder mooi. Obviously. 'Messed Up Kids' begint ook als een golden oldie, maar lijkt verder nog het meeste op de nummers van zijn eerste cd, waarin hij de omgeving waarin hij opgroeide aanklaagde (zoals 'Two Fingers' en 'Seen It All'). 'A Song about Love' is opnieuw een rustig met een mooie melodie, maar op de lange noten hadden zijn producers toch een béétje Auto-Tune mogen gebruiken. Vind ik. Want zeker 's ochtends, halfslapend op de trein en met oortjes in kan het een beetje pijn doen. 

(bron)

De rest van de cd heeft mooie, rustige liedjes als 'Kitchen Table' en 'Storm Passes Away', waarbij dat laatste qua geluid een paar decennia oud lijkt. All in all is dit een goede plaat met goede nummers die degelijk gezongen zijn (hoewel je wel fan moet zijn van Jakes stemgeluid) en met meer dan degelijk gitaarwerk onderbouwd zijn. Eigenlijk een cd die je sowieso moet hebben, als je graag goede muziek hoort en een boontje hebt voor 'oude' rock.

Voor wie een professionele(re) recensie wil, klik hier. 

Voor de geïnteresseerden, trouwens: Shangri La verwijst naar de studio waarin het album is opgenomen, in LA (de gelukzak) en dus niet zozeer naar het aards paradijs uit Lost Horizon.