woensdag 22 mei 2013

Groene John

Dit is geen stuk over milieurechtelijke toestanden of die van Astrid, maar wel een stuk over John Green, in mijn ogen één van de (zo niet dé) beste jeugdboekenauteur - en niet alleen in mijn ogen. Als ik later Engels geef, staat hij sowieso op de leeslijst. Hell, zelfs als ik later geen Engels geef, staat hij op de leeslijst. 


You don't remember what happened. What you remember, becomes what happened.

Het begon allemaal toen ik van mama 19 keer Katherine (An abundance of Katherines) kreeg en het meteen drie keer las (niet letterlijk meteen na elkaar, natuurlijk). Dat verhaal is eigenlijk zodanig absurd (wie heeft er nu 19 liefjes die allemaal een variant van dezelfde naam hebben?!), dat het juist heerlijk wordt. Twee vrienden gaan op road trip om Colin van zijn liefdesverdriet af te helpen, wanneer een Katherine hem nog maar eens gedumpt heeft. Uiteindelijk belanden ze ergens in the middle of nowhere waar natuurlijk vanalles gebeurt. Er komt zelfs een wiskundig schema aan te pas! 

I'm not saying that everything is survivable. Just that everything except the last thing is.

Toen was ik zodanig verliefd op de schrijfstijl van John Green dat ik Will Grayson, Will Grayson, Op zoek naar Alaska (Looking for Alaska) en Paper Towns las. Ik denk toch dat ik die allemaal gelezen heb, maar nu ga ik ze in elk geval opnieuw lezen (in het Engels). Toen vond ik ze niet zo geweldig als 19 keer Katherine, maar dat komt misschien omdat ik ze in het Nederlands heb gelezen. 

As he read, I fell in love the way you fall asleep: slowly, and then all at once.

Want eergisteren begon ik aan het eerste boek van mijn summer reading list, toevallig de laatste van John Green. The fault in our stars is één van de (zo niet hét) beste boek dat ik ooit las. Of toch op z'n minst een gedeelde eerste plaats met Dit is alles. Wauw. It made me laugh. De manier waarom de personages of de verteller sommige dingen verwoordt of zinnen opbouwt: geniaal. It made me cry. Ik huil nooit bij boeken of films (tenzij een krop in de keel bij PS I love you (de film, want hier vind ik de film beter dan het boek - hoewel Gerard Butler en Jeffrey Dean Morgan daar misschien voor iets tussen zitten) of extreem dramatische scènes in Grey's Anatomy), maar hier: tranen met tuiten. Ik moest zelfs lachen en wenen tegelijk, wat niet zo evident is als het lijkt. Het is prachtig. 

That didn't happen, of course. Things never happened the way I imagined them.

Ik kan hem dus alleen maar aanraden aan iedereen. En anders verplicht ik u wel om hem te lezen. 

3 opmerkingen:

  1. Woehoe, da's dus het volgende boek op de lijst!

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Lap, nog een boek voor op mijn lijst. Alsof ik al niet genoeg te lezen heb. :P

    BeantwoordenVerwijderen

I'd love to hear what you think, dus laat gerust een berichtje achter!