Project Pinguïn

Gisterenavond was er het verrassingsfeestje voor de rector van de UGent, Paul Van Cauwenberghe. Hij stopt er namelijk na acht jaar mee en alles is natuurlijk een reden voor een feestje. Naar eigen zeggen wist hij er echt niets van, was hij zelfs belogen door zijn vrouw en moeder. Maak dat mee. Maar het was dus keihard party time. Qua organisatorische problemen is het gebleven bij het opstellen van de erehaag die naar de ingang van de place to be zou leiden - niet zo makkelijk, zelfs al waren de studenten nog nuchter.

Wat overigens best wel grappig (of zielig, 't is maar hoe je 't bekijkt) was, is dat wij van Schamper er als enige zonder lintje stonden en als enige niet konden meezingen met de paar (cantus)liedjes die werden gezongen. Ach, heb ik dat ook eens meegemaakt.

Hoe onnuchter het later op de avond nog is geworden, ik zou het niet weten. Uit vrees voor mijn leven ben ik vertrokken nadat ik vaststelde dat de band toch niet dat was - na Muse, Mumford & Sons, Jake Bugg en de gemiddelde Boombalgroep moet het niveau toch al hoog liggen om mij te kunnen bekoren. Mopje. Wel was er taart (net genoeg voor alle aanwezigen), een gemoedelijke rector die naar eigen zeggen best geëmotioneerd was en vooral veel drank. Zo leerde ik de dance moves van een mede-redacteur kennen, die vooral/zelfs na vier glaasjes cava en een shotje verrassend meevielen. Dat mag ook eens gezegd worden.

Een grondiger verslag van de avond kan u dra op uw favoriete nieuwssite lezen en verder volgen hier nog een aantal pinguïns. Want ja, het verrassingsfeestje had wel degelijk 'project pinguïn' als geheime code. Vraag me niet waarom.