Onvermijdelijk

Vorige week donderdag is mijn mémé stilletjes gestorven. Ze lag al een tijdje in het ziekenhuis en was net negentig geworden, dus zo'n verrassing was het niet meer. Ik heb haar ook niet (zo) goed gekend, wat het voor mij dan ook minder erg maakte. Als kleinkind was ik natuurlijk wel betrokken in het proces om de begrafenis en alles wat erbij hoort te regelen, en amai, er kruipt daar veel werk in. En veel geld, maar dat kon u wel raden. Vandaag was dan de begrafenis, zodat we nu allemaal terug rust hebben - en dan vooral mijn papa. 

Die begrafenis vond, zoals voor veel oude mensen, plaats in een kerk. En hier komen dan ook mijn frustraties over de kerk. Een begrafenis dient om afscheid te nemen van een geliefde. Dan vraag ik me af waarom het dan (meer dan) de helft van de tijd over die andere dode kerel moet gaan. Seriously. 

Ook het feit dat ze daar dus twee keer (!) staan om geld te vragen, vind ik belachelijk. Geld om de kerk te steunen en zo, terwijl het Vaticaanstad wel baadt in luxe en zeker genoeg kunst bezit om alle kerken ter wereld rustig te kunnen renoveren. (Oké, ik ben nog nooit in Vaticaanstad (of Rome) geweest, maar het lijkt in elk geval zo.) En sowieso vraag je de mensen niet om geld als er net iemand gestorven is - of is dat overdreven?

Anyway, mocht ik vandaag plotseling doodvallen, onthoud dan: geen kerk voor mij. Strooi mij maar gewoon uit ergens waar de zon schijnt, of begraaf mij onder een boom (net in Humo gelezen over begraafparken, lijkt me wel iets leuks - in zoverre zoiets ooit leuk kan zijn).

Overigens is het best vreemd om te horen over engelen (en al die zever) als je de Fallen-boeken aan het lezen bent. Over gevallen engelen, dus.