Zoals ongeveer elke avond was ik een boek aan het lezen. Niet zomaar een boek, maar echt een leuk en vlot boek, waardoor het veel te snel uit was. Ik legde het weg en toen zag ik haar. Ze liep wat rond en bekeek mij. Op een bepaald moment stond ze stil; dicht genoeg om elkaar goed te kunnen zien, maar ver genoeg om elkaar niets te kunnen doen.
Opeens leek ze er genoeg van te hebben. Ze liep weg, in de richting van de verste hoek. Stapje voor stapje ging ze ernaartoe. Ik slaakte al een zucht van opluchting, toen ze plots op haar stappen terugkeerde. Langs de muur sloop ze terug, alsof ze dacht dat ik haar zo niet zou zien. Ze had het mis. Ik volgde haar en bleef haar volgen, tot ze binnen aanvalsafstand kwam.
Ik nam het heft (de zakdoekdoos) in eigen handen en mepte haar. Even kreeg ik een paniekaanval omdat ik haar niet meteen terug zag, toen mijn oog een zwarte vlek ontwaarde. Was ze eraan? Was de strijd over? Nee, zo bleek, toen ze over mijn dekbed rolde in de hoop mij te verslaan. Het is haar niet gelukt.
[Jup, ik heb net een halfuur een spin gevolgd en er uiteindelijk een gevecht op leven en dood mee gevoerd. Ik haat spinnen. Voor de zekerheid heb ik ze dan ook doorgespoeld.]
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
I'd love to hear what you think, dus laat gerust een berichtje achter!