Het ene moment denk ik dat het allemaal een nare droom is, dat ik straks wakker word en me in zijn armen kan nestelen. Het moment daarop besef ik dat het geen nare droom is, gewoon de nare werkelijkheid, en probeer ik me te focussen op de mooie en lieve momenten samen, op de leuke dingen die we gedaan hebben. Daarna bedenk ik dat ik hem nooit meer kan aanraken, kan vastpakken, kan kussen. En dan krijg ik het moeilijk.
Ik doe mijn best om me te focussen op de mooie herinneringen. Want mooi, dat zijn ze wel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
I'd love to hear what you think, dus laat gerust een berichtje achter!