Over & out

Het is gedaan.

Je zei het, alsof dat een duidelijk vaststaand feit was en het vreemd was dat ik het nog niet wist. Je kan het niet meer. Het is genoeg geweest. Mijn (achteraf gezien stomme) gedrag is je (eindelijk) te veel geworden, na alle kansen die je mij had gegeven - kansen waarvan ik niets wist. Je dacht er al langer over na, zei je. Je zag me minder graag dan in het begin, zei je. En dat ik maar moest terugkomen als mijn zelfvertrouwen weer zijn oorspronkelijke niveau had bereikt. 

Je zei het, zo koel en afstandelijk had ik je nog nooit gezien. Mijn tranen deden je niets. Een laatste knuffel, mij een laatste keer vastnemen om me te troosten, zelfs dat wou je niet. Jij had de tijd al om aan het idee te wennen. Voor mij kwam het als een grote verrassing, eentje van de niet-leuke soort. 

Je zei het, dat jij niet de jongen voor mij was. Blijkbaar wel, dacht ik, gezien jij toch degene ben ik die ik graag zie. Die ik elk moment van elke dag zou willen zien. Die mij kan troosten als ik een dip(je) heb. Die mij in zijn armen kan nemen en mij veilig doet voelen. Die mij doet zweven over de dansvloer. Die mij in vervoering kan brengen, op alle mogelijke manieren. Als jij dat allemaal kan, waarom ben jij dan "niet de jongen voor mij"?

Het is gedaan. Ik kon niet geloven dat je het meende. Ik wou niet geloven dat ik je nooit meer kon vastpakken, kon kussen. Ik weiger te geloven dat we echt ons best hebben gedaan. Maar het is gedaan. Ik mis je al.