Life as it could be

Door de massa heen liep ze verder. Ze wilde nog een boek en wist precies waar het lag, ze moest er alleen nog geraken. Dat kon wel eens problemen geven, aangezien iedereen de andere kant leek uit te gaan. Tegen de stroom ingaan is nooit een goed idee. Uiteindelijk was ze waar ze moest zijn en ze liep recht op haar doel af: het boek. 

Terwijl ze met het boeken in haar ene hand haar portefeuille zocht met haar andere hand, botste ze tegen iemand. "Oei, sorry", zei ze, en ze liep verder. Hij nam haar echter bij haar arm vast en trok haar mee, een verbodenvooronbevoegden-deur door. 

Eenmaal weg van de massa liet hij haar los en keek haar aan. "Waarom heb je mijn boek vast?" "Jouw boek? Omdat ik het wil kopen, leek me nogal logisch..." "Ja, mijn boek. Waarom wil je het kopen?" "Omdat het me interessant leek. Waarom? Je hebt het toch zelf geschreven, dan zou je toch moeten weten waarom mensen je boek willen kopen?" Hij bleef stil en leek in gedachten verzonken. Dan slaakte hij een diepe zucht en zakte neer op de grond. Ze keek hem aan en hoopte dat hij niet zou beginnen huilen. Jongens en huilen, da's gewoon te raar om mee om te gaan. Zeker als het iemand is die je helemaal niet kent.

Opeens kwam zijn hele verhaal eruit, in een stortvloed van woorden. Over hoe hij wel een boek had geschreven, maar het eigenlijk nog steeds niet kon geloven. Over hoe hij eigenlijk zou moeten signeren, maar de moed niet had om mensen te ontmoeten die hij later zou teleurstellen. Over hoe niets hem ooit mee zat, hoewel hij natuurlijk een boek geschreven had. Een goed boek, volgens zijn uitgever, maar zeggen die dat niet over elk boek? 

Ze had geen idee wat haar overkwam, het leek wel alsof ze in een verhaal was terechtgekomen. Uiteindelijk besloot ze hem even te laten voor wat hij was en te beginnen in het boek. Ze begon te lezen, en las en las en las en kon zich toch nog van het boek wegrukken om de man, die nu half aan het slapen was, te verzekeren dat zijn boek echt helemaal ongelooflijk goed was. 

Hij keek haar aan en vroeg, met een klein stemmetje: "Zeker van? Zeg je dat niet gewoon om me hier weg te krijgen en gillend te kunnen weglopen?" Ze glimlachte. "Zeker. Misschien moet je nu maar gaan signeren, voor je je lezers teleurstelt door niet te komen opdagen." Hij stond op en vroeg haar of ze meeging. Ze leek te twijfelen, tot hij haar gezicht vastnam en een kus drukte op haar lippen. Ze gaf zich over, en volgde haar schrijver naar het tafeltje waar hij zou signeren. Toen ze er aankwamen, bleek er al een gigantische lijn te staan. Even leek hij zin te hebben om weg te lopen, maar na een bemoedigende blik van haar ging hij ervoor. En signeerde hij.