Eind goed...

Gisteren had ik voor de laatste keer iets te maken met Artevelde, tenminste als we even vergeten dat mijn diploma van Artevelde is en er nog talloze reünies zitten aan te komen, om over de overgehouden trauma's nog maar te zwijgen. Gisteren was het namelijk de promotieviering, in normale bewoordingen de officiële proclamatie, met muzikale tussendoortjes en hapjes en drankjes achteraf. 

De avond begon al goed, met overal in Gent file. Gelukkig hadden we (dankzij mij, uiteraard) een andere route genomen waardoor we minder file hadden (maar natuurlijk niet aan de juiste kant uitkwamen op parkeerplaats te vinden). Gelukkig vond mama uiteindelijk toch parkeerplaats (applausje!) en kon de avond beginnen als ook papa ons gevonden had. Die arme stakker kwam namelijk rechtstreeks van z'n werk, en dat op zijn verjaardag!

Wanneer we eindelijk binnen waren en een plaats gevonden hadden, had iedereen nog tijd om te babbelen en elkaar op de hoogte te stellen van belangrijke recente gebeurtenissen, want de hele viering begon een kwartier te laat. Typisch Artevelde, om tot op het laatste moment gebruik te maken van dat academische kwartiertje. 

Toen het eindelijk begon, begon het wel meteen goed. De viering opende met een djembénummertje, waarvan iedereen weer goed wakker werd - om dan terug in slaap te vallen bij het welkomstwoord. Vervolgens werden de studenten getrakteerd op een paar gênante momenten, toen er een filmpje werd getoond met een compilatie van onze mooie studentenkaartfoto's, gevolgd door nog een aantal sfeerbeelden, die voornamelijk de gestreste sfeer toonden voor en na bachelorproefpresentaties. 

Hierna kregen we nog wat muziek te horen, gebracht door Endless Voices, een koor van (oud-)studenten en lectoren MO. Iedereen werd hier wat rustiger van, om daarna terug opgewonden te worden want de namen werden afgelezen én de studenten werd vriendelijk verzocht om naar voren te komen voor groepsfoto's. Een foto zou een officiële, serieuze foto moeten worden (gewoon lachend, dus), de tweede mocht een zotte foto zijn. Aangezien mijn groep (12 - algemene vakken) de allerlaatste was van het tweede deel voorlezen, hadden wij alle tijd om te bedenken wat we gingen doen. Uiteindelijk is het een coole loserfoto geworden, want dankzij Glee zijn losers natuurlijk ultrahip. Zo zijn we.

Tussen de twee delen voorlezen speelde een oud-student Ain't got no, wat best een puike prestatie was. Al was heten grappig toen hij zong dat hij boobies had. Na de naamafroeping een puur instrumentaal stukje, ter afwisseling van al die stemmen. Hierna werd er nog wat gezeverd over de excellente bachelorproef en werden de twee winnaars (voor onderzoek en ontwikkeling) bekendgemaakt (proficiat aan beide!). Hierna kwam er een dankwoord van twee ex-medestudenten, uiteraard studenten Nederlands. En als afsluiter nog wat muziek.

Bij het allerlaatste liedje, Time to leave*, was er een soliste die eruit zag alsof ze zo omver kon worden geblazen. Toen ze haar eerste noot zong, bleek dat het omgekeerd was: zij blies ons omver met haar stem. Wat een stem! Ik denk dat de hele zaal pas dan écht volledig stil was en zich afvroeg waarom zij in hemelsnaam niet naar het conservatorium is geweest. Want amai, het was prachtig. 

Aangezien de proclamatie begon om 18u30 (nu ja, zou moeten zijn begonnen), hadden de meesten nog niet gegeten en was die receptie zeer welkom. Het bleek eerst al onmogelijk om je ouders terug te vinden, tenzij per ongeluk, want er was gi-gan-tisch veel volk. Het feit dat de richting Verpleegkunde toen ook receptie had, zat daar misschien voor iets tussen. Later bleek het onmogelijk om iets van eten te vinden, omdat iedereen zich op die arme jobstudentjes-met-eten stortte. Uiteindelijk kon ook ik een mini-sandwich met kaas bemachtigen (andere mogelijkheden waren tonijnsalade, eiersalade en zalm, maar die zalm ben ik nooit tegengekomen), zodat ik me kon concentreren op belangrijkere dingen: socializen. En dat deed ik ook. 

*Dit is geen filmpje van onze proclamatie, maar een andere - ook mooie - versie. 'k Moet wel zeggen dat de Arteveldesoliste nog net iets beter zong dan deze. 't Is maar dat je het weet. En 't is ook gewoon een mooi liedje.