Met een paar minuten niets te doen (voor een kwartier is 't de moeite niet om een nieuwe aflevering van Gossip Girl te starten), besloot ik om nog maar wat te facebooken. Zeer de moeite, zo ontdekte ik twee nieuwe profielfoto's (een mooie en een absurd dwaze), maar helaas had Facebook voor mij geen verdere geheimen meer. Dus besloot ik maar wat om mijn Amsterdamse knapperd (nog eens) op te zoeken. Het mocht niet baten. Nooit gedacht dat er in Amsterdam - laat staan een andere stad - zoveel mensen met dezelfde voornaam rondlopen. Nooit gedacht dat hij er dan nog steeds niet blijkt tussen te zitten! Frustrerend.
De herinneringen, die eigenlijk nooit zijn verbannen naar de diepste krochten van mijn geheugen, drijven weer boven. Het grappige, dat hij eerst werd aangewezen als mijn volgende danspartner en die dan effectief werd. Het leuke, zijn trui en ons dansen. De spijt. Why, oh why, vroeg ik niet gewoon zijn e-mailadres?!
De romanticus in mij denkt alvast aan het volgende festival, waar hij (ondanks het mindere programma, het moet gezegd) hopelijk ook zal zijn. Hoe het zal zijn. Heeft hij een lief? Herkent hij me nog? Wilt hij me nog kennen? Ziet hij er hetzelfde uit als in mijn herinneringen?
Hoe we elkaar in de armen kunnen vliegen als ware het The Notebook en mijn nood aan affectie ineens verdwijnt. Hoe we de rest van het weekend genieten van elkaar, genieten van de zon, genieten van de muziek, en het moment van afscheid zo lang mogelijk proberen uit te stellen. Hoe het uiteindelijk allemaal een droom blijkt te zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
I'd love to hear what you think, dus laat gerust een berichtje achter!