Vandaag is het mijn laatste dag als tiener. Volgens mama ben ik vanaf morgen dan een tween, maar daarin schuilt nog altijd het woordje teen, wat ik dan niet meer zal zijn. Ik word namelijk - u raadt het al - twintig.
Twintig. Het lijkt een reusachtig getal, een gevaarlijk getal, want achter dat getal schuilt er een hele hoop. Vooral volwassenheid, want alle leeftijden met 'twintig' erin wijzen op een volwassener leven dan je ervoor leefde. Hoewel, als ik rond me kijk is iedereen al minstens twintig en gedragen ze zich nog altijd hetzelfde als toen ze negentien waren. Maar je bent natuurlijk twintig en dat gewicht rust ongestoord op je schouders. Althans, dat denk ik toch.
Twintig. Het is een aanloopje naar de grote dertig, maar daaraan denken we nog niet. Het is de overgang tussen jeugd en volwassenheid. Ik was altijd overal de jongste, maar nu ben ik ook twintig. Het lijkt zo oud, hoewel ik nog steeds de jongste zal zijn. Alleen zal de jongste wat ouder zijn.
Twintig worden betekent hier drinken met twintig rietjes (vanaf een jaar of vijftien werd dat onmogelijk, dus bedachten we allerlei trucjes om te doen alsof je met zoveel rietjes aan het drinken was).
Twintig worden betekent dat ik misschien eindelijk automatisch aan de volwassenentafel gezet wordt op familiebijeenkomsten.
Twintig worden betekent dat ik echt wel volwassen aan het worden ben.
Spannend.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
I'd love to hear what you think, dus laat gerust een berichtje achter!