Ik duik wat dieper in zijn trui. Ze is zo lekker zacht en doet me eerlijk gezegd denken aan de truien van mijn vader - althans die zonder gaten. De muziek komt langzaam tot een einde en ik doe mijn ogen open om te zien waar we zijn beland. We blijven dansen, tot de laatste noot al lang verdwenen is. Het blijft even stil terwijl de groep overlegt wat ze nu zullen spelen. We staan wat onwennig naast elkaar en proberen een conversatie te beginnen, wanneer zijn beste vriend komt ons storen.
"Ik ga slapen. Kom je mee?"
Hij kijkt even naar mij, en ik zie dat hij twijfelt. Snel! Wat kan ik doen of zeggen om hem niet te doen gaan? Mijn halfslapende brein maakt overuren - het is immers al drie uur 's nachts - maar vindt geen oplossing. Ik zie de twijfel in zijn ogen, tot hij zijn beslissing maakt.
"Ja, ik ben moe." Hij kijkt naar mij. "Jou zie ik morgen wel weer!", zegt hij met een lach rond zijn mond. Ik kijk hem even verward aan, heb ik iets gemist? "Ah nee, 't is de laatste avond! Nou, dan zal het tot een volgende keer zijn."
Hij maakt aanstalten om weg te gaan, zijn beste vriend achterna in de regenachtige nacht. Ik doe een poging om hem bij mij te houden. "Hé", zeg ik zacht. Hij kijkt om en ik zie in zijn ogen dat hij ook niet goed durft. "Zie ik je nog terug?" De vraag brengt hem in de war. "Waarom?" vraagt hij. "Omdat ik je wel leuk vind, eigenlijk."
Hij slikt en komt dichterbij. "Hoe leuk?" Mijn brein, dat opeens weer klaarwakker is, komt met een fantastisch antwoord op de proppen. "Leuk genoeg om me af te vragen of je een vriendin hebt..." Hij kijkt me aan en voor ik het weet heeft hij me helemaal tegen zijn trui gedrukt en voel ik zijn lippen op de mijne.
(Boombalfestival 2010, de laatste avond/nacht, 3 uur)
dat is dus wat er NIET gebeurd is...? :-p
BeantwoordenVerwijderenJe hebt alvast en mooi uitgeschreven scenario voor een volgende keer :-)