I am Charlotte Simmons

Nee, dit is geen bekentenis om mijn echte naam bekend te maken, maar wel degelijk een boek dat ik recent in Frankrijk gelezen heb. Ik heb I am Charlotte Simmons gekocht toen ik in Amsterdam was en was dus al vier maanden aan het uitkijken naar het moment dat ik er eindelijk van mezelf in mocht beginnen. Viel dat even tegen. Niet dat het een slecht boek is, want dat is het niet, maar van een boek over het eerste jaar aan een Amerikaanse universiteit had ik net iets meer verwacht.

Afwisselend krijgen we meer inzicht in (de levens van) Charlotte, Jojo, Adam en Hoyt. Hoewel Charlotte uit een dorp komt waar verder studeren absoluut niet evident is - zeker niet met een volledige beurs zoals ons hoofdpersonage voor elkaar krijgt - krijgt ze toch iets met (spoiler!) drie bovengenoemde jongens. Helaas heeft ze geen ervaring opgedaan in het middelbaar en krijgt ze dus zowat een existentiële crisis als haar punten toch niet zo blijken als ze dacht en wentelt ze zich in zelfmedelijden - wat haar academische kunsten natuurlijk niet ten goede komt. 

Harvard

Ik weet niet wat ik dan precies wel verwacht had van dit boek, maar niet wat Tom Wolfe er uiteindelijk van gemaakt heeft. Hij heeft blijkbaar wel degelijk research gedaan bij hedendaagse Amerikaanse universiteitsstudenten, om te zien hoe zij zich gedragen. En hoewel ik het natuurlijk nog altijd jammer vind dat ik geen beurs heb voor een semester Berkeley, als dat boek inderdaad waarheidsgetrouw(achtig) is, is het misschien niet zo erg dat ik niet ga studeren in de VS. Jeetje. (Hoewel de beschrijvingen van de fictieve Dupont University me wel bijna deden kwijlen - van zulke mooie gebouwen kunnen we in Gent enkel maar dromen.) 

Dus nee, ik ben niet helemaal blij met wat het boek bleek te zijn. Misschien had ik te hoge verwachtingen, misschien ligt de auteur mij niet. Op blogs lees ik wel veel positieve dingen over zijn nieuwste worp, dus misschien waag ik mij toch eens aan een andere Wolfe. Of misschien ligt het wel aan mij, want het tweede boek dat ik daarna begon (na Bill Bryson), Sunnyside van Glen David Gold, viel ook serieus tegen. Gelukkig is Tigers in red weather wel nog goed!