Life as it could have been

"Mag ik je komen kidnappen? Ik ben het hier beu."

Het bleef stil aan de andere kant van de lijn. Hij wist niet of hij haar serieus moest nemen of niet, dus antwoordde hij met een voorzichtig "Ehm...".

"Ik meen het. Bah. Altijd dezelfde verhalen hier. Wat is je adres?"

Een halfuur later zat hij bij haar in de auto, zonder enig idee waarheen ze gingen. Zij had er duidelijk ook geen idee van, want op een verlaten landweggetje stopte ze aan de kant van de weg. Het was bijna middernacht, bijna 2013. En blijkbaar zouden ze de overgang samen meemaken. 

"Ik ken mijn weg hier wel een beetje. Ik denk als je verder rijdt, je bij een soort van open plek komt. En als we geluk hebben, kunnen we vuurwerk zien van daaruit."

Ze slaakte een inwendige zucht. Ze was nog nooit zo impulsief geweest, maar vanavond deed de spreekwoordelijke druppel de emmer overlopen, iets wat ze al langer voelde aankomen. En ze was blij dat ze hier nu samen met hem in de auto op een verlaten landweggetje zat, maar nog blijer dat hij een goed voorstel had gegeven. Ze startte de wagen en volgde zijn aanwijzingen.

De laatste minuten van 2012 liep ze op haar hakken door een bos, niet meteen de meest handige combinatie. Hij wist waar hij moest lopen en net op tijd bereikten ze de rand van het bos. Het vuurwerk barstte los rondom hen, ze wisten niet waar ze eerst moesten kijken. Toen het afgelopen was, haalde hij een fles wijn en een fleece dekentje uit zijn rugzak - op de een of andere manier had hem dat een goed idee geleken en blijkbaar kwam het toch nog van pas. Ze installeerden zich in elkaars armen om lichaamswarmte te delen, dronken om beurten van de fles en vertelden elkaar de wildste verhalen. 

En zo vielen ze samen in slaap, klaar voor een heel jaar van avonturen samen.