Vannacht droomde ik dat we thuis werden aangevallen door een of andere weirdo. Het vreemde aan de zaak was dat die weirdo ons precies niet kon raken en na verschillende messteken er toch nog in slaagde om kogels mijn richting af te vuren. Nog vreemder was dat ik een soort van supersonisch zicht had, waardoor ik die kogels perfect kon volgen en ze The Matrix-gewijs kon ontwijken. Dat allemaal, toen ik op weg was naar het einde van onze oprit om met die telefoon daar (don't ask me) de hulpdiensten te bellen, omdat gsm's en de draadloze telefoon geen verbinding konden maken.
Dus werd ik om half zes (5u30) wakker met de daver op het lijf en had ik de daaropvolgende uren genoeg tijd om alles een te overpeinzen. Wapens in het bijzonder. En dan kwamen gedachten aan Utoya weer bovendrijven. Boy, ik kan me zelfs niet inbeelden hoe die jongeren zich gevoeld moeten hebben. Ik word misselijk als ik er nog maar aan denk. Vreselijk. Wat mij een gepaste(re) straf leek voor die halvegare imbeciel (of is dat nog te vriendelijk uitgedrukt?), was om hem dat zelf eens te laten meemaken. Drop hem op een (extreem goed beveiligd en afgesloten) onbewoond eiland met een dozijn scherpschutters en laat hem maar eens voelen wat dat is, niet meer kunnen ontsnappen en je moet verstoppen onder de levenloze lichamen van je vrienden om het toch zelf maar te overleven. Vreselijk.
In die daaropvolgende uren spookten er natuurlijk ook nog andere zaken door mijn hoofd, zoals mezelf opwerpen als superheldin die de wereld moet redden. Maar dan zonder kogelafvurend geschut en met visueel aangenaam vechten - waar ik dan de show steel door ninja-gewijs mijn tegenstander steeds te slim af te zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
I'd love to hear what you think, dus laat gerust een berichtje achter!