woensdag 25 juli 2012

Life as it should have been...

Na de blind date haastte ik me terug naar het Baudelopark, in de hoop toch nog een beetje te kunnen dansen en in de veronderstelling dat Purkwapa later nog zou spelen, als echte streetboyz. Helaas bleek dat niet zo te zijn (iets over een percussionist met een lief, of was het toen dat een blazer te moe was en zijn bed wou opzoeken?), waardoor ik na amper een halfuur mijn fiets alweer kon ophalen in de fietsenstalling. (Voor de onwetenden: onder de Sint-Michielsbrug en aan het Baudelopark zijn er gratis, bewaakte fietsenstallingen tijdens de Feesten. Ik hoef u niet te zeggen dat dat keihandig is - tenzij je het briefje kwijtraakt, that is.)

Het was helaas ook de bewaker opgevallen, toen hij vroeg of ik mijn fiets niet nog maar net had achtergelaten. Na een kort babbeltje over stiletto's kon ik eindelijk verdergaan en mijn fiets ophalen. Hij vermeldde terloops dat hij nog tot 6u moest werken (de arme stakkerd) en dat hij morgen ook moest werken.

~

En ja hoor, toen ik de volgende dag mijn fiets toevertrouwde aan de goede zorg van de bewakers (of controleurs, wat zijn die eigenlijk?) stond hij daar opnieuw. Het was pas toen ik mijn fiets parkeerde, dat ik zag dat hij me niet enkel het kaartje van de fietsenstalling had gegeven, maar er meteen een persoonlijk kaartje had bijgestoken met zijn gsm-nummer en de boodschap dat hij om 23u gedaan had met werken. Een beetje in de war glipte ik naar buiten op een moment dat hij even niet keek - als bewaker natuurlijk niet zo goed.

Omdat ik tenslotte al een blind date had overleefd en het hele dating-gebeuren misschien wel smaakte naar meer en omdat een beetje avontuurlijk leven eigenlijk geen kwaad kan, stond ik de jongen (kerel? man?) van de fietsenstalling op te wachten aan het einde van zijn shift. Nu is het Baudelopark en omgeving 's nachts niet meteen de meest ideale plaats om daar als lid van het vrouwelijke geslacht alleen te staan en al snel was ik omringd door een paar jongens die interessant wilden doen. 

Gelukkig kwam daar net op tijd mijn prins van de fietsenstalling, kuste me vol op de mond zodat ik er nog even van duizelde en keek even dreigend naar de jongens, die met hun figuurlijke staart tussen de benen afdropen. De rest van de avond zouden zijn beschermende armen me vasthouden, al dan niet om me effectief te beschermen tegen het loslopend wild op de Gentse Feesten.

2 opmerkingen:

  1. Wauw, het is net als uit een film! Hoe is het nog afgelopen met mister parkinboy?

    BeantwoordenVerwijderen

I'd love to hear what you think, dus laat gerust een berichtje achter!