Toneel

"Liefje!"

Ik liep verder, gezien ik tegenwoordig geen liefje ben en het dus duidelijk niet voor mij bedoeld was. Je begrijpt mijn verbazing toen een hand mijn arm vastnam en me omdraaide. "Waarom loop je altijd weg van mij? Ben je nog steeds zo boos?" Even dacht ik dat ik in een Kippenvel-boek was beland, dat waar het hoofdpersonage wakker wordt in een ander bed alsof hij daar al zijn hele leven wakker werd. Niet dus. Toen keek de jongen van wie de arm was in mijn ogen, knipoogde hij en fluisterde dat ik moest meespelen.

Niet dat mijn acteertalent is om over naar huis te schrijven, maar toch besloot ik mee te spelen. Het was niet alsof ik iets anders te doen had. 

"Niets 'liefje'. Ja, ik ben nog altijd boos. Ik ben het ook een beetje veel beu dat jij altijd stomme dingen doet en dan verwacht van mij dat ik het zomaar vergeet en terug in je armen kruip. Not this time, my friend!" Ik deed een (zogezegd) verwoede poging om me los te trekken en verder te lopen, naar waar ik (zogenaamd) moest zijn. De mysterieuze jongen hield mijn arm echter nog steeds vast en was niet van plan die binnenkort los te laten. 

Hij keek in mijn ogen en stak een hele tirade af. Ondertussen stond zowat de hele faculteit naar ons toneeltje te kijken, zich af te vragend wat hier in hemelsnaam aan de hand was. Een beetje drama elke dag kan nooit kwaad. Terwijl hij zijn duidelijk vooraf ingestudeerde speech verder opzei, vroeg ik me af waarmee hij bezig was. Zo'n knapperd als hij zou toch geen problemen met meisjes kunnen hebben? 

Zijn woordenstroom was gestopt en het was aan mij om te reageren. Om wat extra drama toe te voegen (en omdat ik niet helemaal had geluisterd), liet ik een traan over mijn wang rollen. Het effect was groter dan ik had gedacht, want er rolde zowaar ook een traan over zijn wang. Oh dear. Huilende jongens zijn nooit mijn sterkste punt geweest. 

"Kan je het me deze ene keer nog vergeven?" vroeg hij. Opeens was ik helemaal mee met mijn rol. Ik knikte. Hij nam mijn gezicht vast en drukte voorzichtig een kus op mijn lippen en gaf me daarna een knuffel. Ons publiek liep weg, ervan overtuigd dat alles nu terug in orde was. Voor mij was niet alles in orde, ik wou een uitleg. Het was een leuk toneel geweest, maar die kus was er een beetje over. 

"Waar was dat goed voor?" "Ik moest even een stalker zien kwijt te spelen." Ik bleef hem aankijken, niet goed wetende wat hij hiermee bedoelde. "Maar na die kus...", ging hij verder, "Jij mag me gerust stalken." En met een knipoog liep hij weg.