Lentekriebels

Het was de zalige lentezon waardoor hij zich nu zo moest haasten. Te lang met zijn vrienden langs het water gezeten, gelachen, gepraat en vooral genoten. Hij kon niet wachten tot het echt zomer zou zijn en zijn vriendin weer blote benen onder haar (korte) rokjes zou hebben. Haar benen hadden wel iets en dat wist ze maar al te goed. Rondom hem zag hij wel meer blote benen, maar die konden toch niet tippen aan de hare. Er verscheen een glimlach op zijn gezicht toen hij aan haar dacht, zeker toen daarna zijn gsm trilde en hij gewoon wist dat zij het was.

Op zijn kot kroop hij eerst een halfuurtje in zijn bed, om daarna in zeven haasten te douchen, te eten en zich te scheren. Zijn kostuum lag op zijn bed alsof het wou zeggen dat hij zich moest haasten. En dat hij eigenlijk niet zo'n kostuum-man was. Maar ja, hij moest naar het bal van zijn studentenkring en daarvoor zijn kostuums al eens noodzakelijk. Zijn vriendin zou niet meegaan, het was niets voor haar. Hij had het haar ook niet gevraagd, hoewel hij het ergens toch wel leuk zou vinden. Misschien volgend jaar.

De deurbel ging en zijn vrienden stonden hem op te wachten, allemaal in kostuum. Hij kroop bij hen in de auto en samen ging ze op weg naar de locatie, een of ander sjieke bedoening. Eigenlijk had hij er niet zo heel veel zin in, maar onder sociale druk was hij toch maar meegegaan. Al snel was hij vergeten dat hij niet zoveel zin had en deed hij mee alsof hij dagelijks naar bals ging. Aangekomen op the place to be was hij even onder de indruk van het gebouw, maar hij liep achter zijn vrienden en gooide zich in de feestende massa. 

Zijn vrienden werden al snel deel van een groter geheel. In dat groter geheel werd hij voortdurend in de gaten gehouden door een meisje. Met een rood kleedje, zijn grote zwakte. Ze danste in zijn richting en voor hij door had wat er aan het gebeuren was, dansten ze samen. Hij danste met haar, omdat het altijd leuker is om met twee te dansen. Zij danste met hem, omdat ze hem knap vond en misschien wel meer wou.

De avond bleef maar duren en opeens vond hij zichzelf in de mooie tuin, naast het meisje in de rode jurk. "Dus," zei ze, "hier zitten we dan." Haar blik bleef naar beneden gericht, alsof ze opeens heel verlegen was. Hij snapte niet goed wat ze daarmee bedoelde. "Ja, maar misschien moeten we terug naar binnen gaan." Ze keek recht in zijn ogen en wist niet waarom hij dat zei. Ze besloot het gewoon te negeren, sloot haar ogen en boog naar hem toe. Hij hield haar tegen. "Ik weet niet goed wat je van plan was, maar ik heb een vriendin. Een vriendin die ik graag zie, zelfs. Dus misschien moet je iemand anders zoeken voor vanavond." Hij stond op en liep terug naar binnen.

Onderweg haalde hij zijn gsm boven en beantwoordde het laatste berichtje van zijn (prettig gestoorde) vriendin. Ik zie je graag. Ik kan niet wachten tot ik je morgennacht in mijn armen kan houden.