Huisje, boompje ...

Een halfjaar geleden, give or take, kreeg ik een grote schok. Een vriendin van mij had namelijk net een huis gekocht met haar vriendlief! Toegegeven, de schok was niet zo groot dankzij de ex-klasgenoot die een paar maanden ervoor in het huwelijksbootje stapte (met een mooi kleed, al wacht ik nog steeds op de rest van de foto's via Facebook). Maar goed, terug naar de vriendin die toen haar eerste huis kocht.

Gisteren was het de housewarming van het desbetreffende huis, overigens mijn eerste housewarming. Een stemmetje in mijn hoofd zegt dat het in elk geval niet de laatste zal zijn - tenzij ik binnenkort onverhoeds besluit te sterven, wat ik in elk geval niet gepland heb. Het huis, hun thuis, heeft een prachtige keuken. Een keuken die eigenlijk aan alle eisen voldoet, zelfs aan ergonomische fornuizen (wat een mens toch allemaal niet bijleert op zo'n avond). Een keuken die ik zo zou meenemen, als hij maar in mijn handtas paste. De rest van het huis is ook keigezellig, met een prachtige vloer in de inkomhal. Die paste jammer genoeg ook niet in mijn handtas. 

De eerste van mijn vriendinnen heeft een lief huis gekocht. We worden zo volwassen allemaal! Dat was gisteren ook een populair gespreksonderwerp tussen mij en de andere vrienden van de vriendin, gezien haar lief en zijn vrienden wat ouder zijn en doorgaans al een huis hebben. Dat we volwassen worden, was ook te merken aan mijn reactie toen de Facebookstatus van een andere vriendin vertelde dat ze verloofd was. Mijn ongeloof was dan ook niet gericht op de gebeurtenis zelf, wel op het feit dat ik het via Facebook te weten kwam. (Voor de geïnteresseerden, overigens, het was een mopje van haar lief. Eerder een subtiele hint, als je het mij vraagt...)

Een huis, dus. In de veronderstelling dat ik ooit definitief afgestuurd afgestudeerd raak en over twee jaar niet in een zotte bui besluit om nog Engels en/of Italiaans bij te studeren, zal het dan ongeveer aan mij zijn om een housewarming te geven. Wie weet hoeveel ik er ondertussen al gedaan heb! Gisteren waren we de vriendin dan ook aan het plagen met te vragen naar kindjes en trouwen en zo. Ik ben eens benieuwd. Volgens mijn vriendinnen ben ik de eerste die aan kindjes gaat beginnen en die kans zit er ergens wel dik in. Stel je voor. Als alles volgens plan gaat (niet dat ik een levensplan heb, zo'n nerd ben ik nu ook weer niet), heb ik over pakweg tien jaar misschien al een kindje. Stel je voor. Tien jaar lijkt opeens heel ver weg, maar toch zo dichtbij. 

In ander nieuws heb ik vandaag te veel tijd besteed aan het doorploegen van het archief van Lilith. Voorlopig zit ik aan september 2011, ik heb dus nog heel wat werk. In nog ander nieuws ben ik mezelf keigoed aan het houden aan mijn voornemen om deze week nog niets voor school te doen, behalve naar de les gaan en boeken kopen. Flink van mezelf, al zeg ik het zelf.