Superspionage

Mijn écht trouwe lezers herinneren zich vast wel het drama dat zich enkele jaren geleden voltrok, toen ik erachter kwam dat een of andere geheime inlichtingendienst naaktslakken had ingeschakeld om me te stalken. Ik zag ze overal: op het fietspad, uit het raam, op het terras ... Het was een ware aanval (een trage, weliswaar, maar toch).

Onlangs reed ik over het fietspad (zoals wel vaker gebeurt) en ik zag hem: de opperkolonel van de Naaktslakkenbrigade. Hij was op weg naar mijn huis, blijkbaar gestuurd voor een nieuwe missie. Voor die nieuwe missie krijgt hij duidelijk hulp uit de lucht, want ons terras ligt vol met vliegjes. En niet zomaar vliegjes, véél vliegjes. Naast die vliegjes was er ook een libel die - en da's nog 't ergste van alles - niet alleen mij maar ook m'n zus probeerde aan te vallen!

Alle gekheid op een stokje en de paranoia aan de kant geschoven, zo'n leven als superspion lijkt me wel nog iets. CIA-agente of zoiets, het lijkt me wel nog iets. Allemaal de schuld van de nog niet zo heel populaire (maar wel goede) serie Covert Affairs (die je niet alleen moet bekijken voor de verhalen maar ook voor lekkerdje Christopher Gorham die je met een simpele blik doet smelten - hoewel zijn personage blind is. Hem kan u hiernaast bewonderen en voor de geïnteresseerden: er zijn veel foto's met bloot bovenlijf te vinden bij onze beste vriend Google.)

Zo'n leven als (super)spion zou me wel kunnen bekoren denk ik. Helaas heb ik geen conditie en spreek ik buiten Nederlands, Engels, een beetje Frans, nog minder Duits en een paar woordjes Spaans niet zoveel talen. Voor mijn wiskundig talent zullen ze me ook wel niet aannemen, dus moet 'k het vooral hebben van vriendjespolitiek (helaas) of natuurlijke charmes. Dat wordt een lastige strijd...

Natuurlijk hoef ik thuis niet de spion te zijn ... Een knapperd uit de CIA/FBI/Homeland Security (al dan niet de Belgische varianten) die de halve wereld afreist (en uiteraard telkens een presentje bij zich heeft) en af en toe net aan de dood ontsnapt waarna hij je in zijn sterke armen sluit en zegt dat hij blij is om thuis te zijn, bij jou, lijkt me ook wel nog iets. De onwetendheid en de plotse vertrekken moet je er dan wel bijnemen, maar dan heb je natuurlijk tijd voor een minnaar die je alles geeft wat het lief je niet kan geven. Misschien is het dan beter om het omgekeerd aan te pakken: een spion als minnaar (want, let's face it, een spion is gewoon beter in bed - heb ik van horen zeggen) en iemand die het niet vreemd vindt als je plots "even weg" moet als lief. En met een beetje geluk kan je af en toe mee op missie, naar een of ander exotisch plaatsje waar je kan bijbruinen en 's avonds je sociale contacten onderhoudt en dient als afleiding terwijl de minnaar bezig is met informatie verzamelen van een of andere bad boy.

Ja, het leven als (lief van een) spion lijkt me wel wat... Voorlopig blijft het echter bij series, boeken en vooral veel fantasie. Wat me op het volgende brengt: ligt het aan mij of zijn er bugs geplant in mijn kamer?