zondag 12 juni 2011

Life as it could have been...

Met een klein hartje, een maag vol pizza en een kapotte laptop belde ik aan. De dingdong weergalmde door het hele huis. De gedachte dat ik meteen oog in oog zou staan met hem, leek onwerkelijk en opeens heel beangstigend. Ik hoorde gestommel aan de andere kant van de deur en een wit T-shirt doemde opeens op. De deur ging open en daar stond hij dan, niets veranderd. Hij liet me binnen, keek me aan en opende zijn armen. De knuffel die daarop volgde, deed de tijd even stilstaan. Alles was zo vertrouwd, het leek alsof we nooit uit elkaar waren gegaan.
We braken wat onwenning los uit onze omhelzing en keken elkaar aan. "Waar moet mijn laptop komen?" Hij wees naar boven en ging me voor, naar zijn kamer op de gang, en begon en aan zijn opdracht. Na wat gesukkel met de harde schijf besloot hij het op te geven, met de belofte dat hij er thuis eens naar zou kijken.

Dit was het dan. Het langverwachte moment van elkaar terugzien was afgelopen. Ik zou naar huis gaan, hij naar zijn vriendin en dat was het dan. Heel even vroeg ik me af hoe het zou zijn om hem te kussen, iets wat we vroeger zo vaak deden. Het volgende moment voelde ik zijn lichaam tegen het mijne, zijn lippen op de mijne, zijn tong worstelend met de mijne.

Ik word verward wakker in mijn eigen bed. Was het dan allemaal een droom?

Geen opmerkingen:

Een reactie posten

I'd love to hear what you think, dus laat gerust een berichtje achter!