Life as it should be...

Plaats: de Vooruit

Tijd: dinsdagavond, ergens tussen 21u30 en 00u30

Achtergrondmuziek: EmBRUN en/of Stygiens (Stygiens, waarvan de violist - voor de geïnteresseerden - 17 wordt over twee weken. Opsturen die verjaardagskaartjes!)

Mijn voet tikt mee op de maat en in m'n hoofd ben ik aan het meedansen. Stil blijven zitten of staan is geen optie wanneer er goeie (folk)muziek speelt. Op bals is dat een open uitnodiging aan mannen die nog een partner zoeken: grijp mij! Wanneer je keihard moet studeren voor examens of filmpjes moet zoeken voor je eindwerk is dat wat minder handig. Gelukkig ben ik nog nooit van m'n bureaustoel gevallen als mijn lichaam meedanst op een scottish of mazurka.

Mijn hoofd danst verder en ik kijk naar de muzikanten. Ze gaan zo op in hun spel dat ik me soms afvraag of ze nog weten dat ze voor een publiek aan het spelen zijn. Ik vraag me af of ik ooit zo intens zou kunnen spelen, al dan niet voor een publiek.

Plots neemt iemand me vast en beginnen we samen te dansen, rug aan buik. Het is een aparte manier van dansen moet ik toegeven, eentje die me wel ligt. Hij fluistert dat ik mijn ogen moet sluiten en haalt een blinddoek boven zodat ik hem niet zou zien. Hij draait me en we dansen verder en verder en verder, we blijven dansen. Het enige wat ik hoor is de muziek, het enige wat ik voel is hem.

Hoewel de muziek ondertussen al lang gestopt is, dansen we verder. Het achtergrondgeluid vermindert en opeens zijn we alleen. We blijven dansen en dansen, het lijkt een eeuwigdurende dans. Dan worden zijn passen kleiner, tot we alleen nog wat staan te wiegen tegen elkaar, met elkaar, bij elkaar. Hij kust mijn voorhoofd, mijn beide wangen en zelfs mijn neus. Langzaamaan gaan zijn lippen richting de mijne en dan kust hij me op de mond. Dan vergroot hij zijn passen weer en dansen we verder. Hij draait me rond, laat me los.

Ik draai verder en verder, tot ik lichtjes verdwaasd tegen een muur bots. Ik doe de blinddoek af en zie een lege gang voor me en een even lege achter me. De mysterieuze danser is in rook opgegaan, als ware het een levendige droom. Ik hou de blinddoek in mijn handen en merk nu pas wat eraan vasthangt: een rode roos.