het fenomeen wielertoerisme

Toen ik vandaag terugkeerde van een brief in de bus van mijn voorleeskindje te steken (lang verhaal), zag ik een wielertoerist de straat indraaien. Even later stopte hij en toen ik passeerde zag ik waarom: zijn ketting was gebroken. Ik kon de glimlach die in me opkwam niet bedwingen. Natuurlijk is dat een beetje grof van mezelf, want als mijn ketting zou breken zou ik dat niet zo leuk vinden. Zeker niet als er dan nog iemand passeert die stiekem begint te lachen. Maar wielertoeristen zorgen er zelf wel een beetje voor, niet?

Ze rijden je pijlsnel voorbij zonder enige waarschuwing, ze zijn boos als je opeens afslaat naar links (hadden ze ons maar moeten waarschuwen) en zien er belachelijk uit in hun pakjes. Wat een idee om zo op de fiets te kruipen! Wat is er mis met in je gewone kleren op een normaal tempo te fietsen? Het lijkt soms alsof die zogenaamde wielertoeristen neerkijken op de gewone fietsers. Waarom?

Toen ik dus langsreed en zag dat zijn ketting gebroken was (muhahaha), zag ik ook dat hij er best knap uitzag. Niet dat ik veel kon zien, want z'n hoofd was precies ingepakt, alsof ie een hoofdoperatie of zo had ondergaan. Maar ik passeerde dus en hij keek me zo raar aan, best wel schattig. De paar krullen die ik kon zien zullen de schattigheidsfactor ook wel de hoogte in hebben geholpen. Ach. Had ik maar verstand van fietsen.