De verwondering

Gisteren en eergisteren waren het dan eindelijk de dagen waar menig theaterminnend filoloog al maandenlang naar uitkeek: de voorstellingen van het eigenste Filologicatoneel! Hoewel ik geen theaterminnende filoloog ben - te veel slechte voorstellingen gezien met Artevelde - besloot ik toch maar te gaan. Kwestie van zien en gezien te worden. We zijn er ook geraakt, ondanks de massa's sneeuw, en zelfs zonder te vallen. Dat verdient wel een applausje.

Het toneel was een bewerking van Hugo Claus' De verwondering, een boek dat ik toevallig aan het lezen ben voor moderne letterkunde. Het verhaal gaat over een leerkracht die zijn dagen slijt in een gesticht en daar zijn relaas moet opschrijven, als deel van zijn genezingsproces. Of zoals het omschreven wordt op de Facebookpagina:

In de keldercel van een psychiatrische instelling poogt Victor-Denijs de Rijckel, een voormalige leraar Engels-Duits, amechtig zijn gedachten en herinneringen te ordenen. De wankele toestand van zijn geest maakt het voor hem haast onmogelijk om nog een correct onderscheid te maken tussen begoocheling en werkelijkheid, tussen droom en verlangen, tussen muze en melancholie, tussen zichzelf en een ander.

Ik moet zeggen: ik was aangenaam verrast. Hugo Claus is zo al experimenteel, laat staan dat Yannick Van Puymbroeck het nog eens zou bewerken. Maar al bij al was het best begrijpbaar - zeker met de uitleg van een van de acteurs achteraf. Vooral chapeau voor de huidige de Rijckel, want de lappen tekst die hij moest onthouden wekten bij iedereen ontzag. Hij was ook de enige constante op het podium, waardoor hij bijna drie uur (met een korte pauze) moest acteren - en dat soms creepy geniaal deed. Ook verleidster Alessandra deed dat heel goed, het verleiden. 

Hopelijk kan het boek me even aangenaam verrassen. Ik heb het alvast niet vol afschuw weg moeten gooien (zoals ik met Paranoia van Hermans wel een paar keer bijna heb gedaan), dus da's al een goed teken.