Is het daarom dat ik de lente & zomer zo leuk vind? Die zon en de vrijheid die ze lijkt uit te stralen doet me denken dat ik het allemaal wel alleen kan. Maar dan lig je een halfjaar later 's avonds in je bed te luisteren naar de wind die giert om het huis en wens je toch maar dat er iemand was die naast jou kon kruipen om je vast te houden, zodat je samen kan genieten van die wind.
In die momenten 's nachts begin je dan ook te denken of je toch niet beter gewoon je mond had gehouden, die ene dag in maart. Dan had je nu tenminste (waarschijnlijk toch) nog iemand die er onvoorwaardelijk voor je is en 's nachts naast je in bed komt liggen om samen te genieten. Soms kruipt er dan nog een enge gedachte bij: is dit het nu? Heb ik nu die ene relatie gehad waar iedereen recht op heeft en is het nu gedaan voor mij? Het feit dat de ex een nieuw lief heeft en die vriendinnen op al dan niet happy dates gaan, maakt het er natuurlijk niet beter op.
Zo leven is natuurlijk niet mogelijk. Blijven dromen van die ene prins op het witte paard die je komt redden van een gedoemd single leven is de boodschap. En ondertussen je hoofd (en hart) verliezen bij boeken waarin het hoofdpersonage the one & only Mr. Darcy ontmoet (en niet doorheeft dat haar ware Mr. Darcy gewoon bij haar op de bus zit)...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
I'd love to hear what you think, dus laat gerust een berichtje achter!