hyperactiviteit

Als superbabysit heb ik nu een rustpauze van een halfuur tussen twee babysits. Moet kunnen. De eerste was een klassiek verjaardagsfeestje: zeven achtjarigen die om 't er 't luidst hun kelen openzetten, niet buiten kunnen spelen omdat de regen alles in het water doet vallen en kindjes die daarom binnen alles overhoop halen. Hoewel ze de kamer van de jarige toch hebben opgeruimd, omdat er nu eenmaal geen kleren rondslingeren in een disco.

Een disco? Ja, een disco. Keihard gerepeteerd op een liedje om dan het dansje te kunnen tonen aan de ouders, kwestie van die ook te laten meegenieten. Het moet gezegd, het dansje was best inventief voor een stelletje achtjarigen. Met ballet- en breakdance-invloeden enzo...

De oudere elfjarige zus was daar ook met een al even elfjarig vriendinnetje. Die waren al übervolwassen, de zus kwam zelfs naar beneden vermomd als celebrity die niet door paparazzi wil herkend worden. Vreemd.

Gelukkig kan ik deze trauma's bijna van me afzetten door te gaan babysitten bij een normaler gezin. Een gezin waar de oudste (4 vandaag!) (of morgen) meer dan een jaar bang was van mij, de middelste alles h e e l t r a a g doet en de jongste voorlopig nog te schattig is om er iets anders van te zeggen. Nu, de allerjongste heeft voorlopig nog nergens last van natuurlijk :)